مجتبی امیری مجد - استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ابهر
سیده فاطمه حسینی - دانش آموخته کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی، واحد ابهر
اصغر جعفری - استادیار گروه مشاوره، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ابهر

پژوهش حاضر به منظور مقایسه ی کیفیت زندگی و صمیمیت زناشویی بین والدین کودکان دارای سندرم داون، کودکان دارای ناتوانی یادگیری و کودکان عادی انجام شد. روش پژوهش علی- مقایسه ای بود.۱۷۰ نفر به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند که ۵۵  والدین کودکان دارای سندرم داون و ۵۶ نفر از والدین کودکان دارای ناتوانی یادگیری و ۵۹ نفر والدین کودکان عادی بودند. با استفاده از پرسش نامه های کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت و صمیمیت زناشویی باگاروزی داده ها جمع آوری و به وسیله ی آزمون های تحلیل واریانس چندمتغیری (MANOVA) و تعقیبی بون فرونی تحلیل شدند. نتایج نشان داد که کیفیت زندگی والدین کودکان عادی در سطح  ۵/۰ p≤ به شکل معناداری بالاتر از والدین کودکان مبتلا به سندرم داون و ناتوانی یادگیری بود و سطح کیفیت زندگی والدین کودکان دارای ناتوانی یادگیری نیز به طور معناداری بالاتر از والدین کودکان سندرم داون بود و صمیمیت زناشویی والدین کودکان به هنجار به طور معناداری بالاتر از والدین کودکان مبتلا به سندرم داون و ناتوانی یادگیری بود(۵/۰ p≤). همچنین صمیمیت زناشویی والدین کودکان دارای ناتوانی یادگیری به طور معناداری بالاتر از والدین کودکان سندرم داون بود. بنابراین می توان نتیجه گرفت که  سلامت جسمانی و روانی فرزندان در سطح کیفیت زندگی و صمیمیت زناشوئی والدین نقش دارد و نوع اختلالات کودکان به طور متفاوتی بر ابعاد گوناگون زندگی والدین تاثیر دارد. لذا به منظور تقویت سطح کیفیت زندگی و صمیمیت زناشویی والدین کودکان دارای سندرم داون و ناتوانی یادگیری پیشنهاد می شود مداخلات آموزشی و درمانی بر بهبود مشکلات این کودکان متمرکز شود.

کیفیت زندگی, صمیمیت زناشویی, سندرم داون, ناتوانی یادگیری