حمیدرضا خلفی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری ،موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی صائب، ابهر، ایران
ندا مسروری جنت - دکتری، گروه معماری، هیات علمی موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی صائب، ابهر، ایران
سیده زهرا میرحسینی - دکتری،گروه شهرسازی،عضو پیمانی موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی صائب،ابهر،ایران

امروزه معماری وساخت وساز یکی ازحوزه هایی است که توسعه پایدار خواهان برتری آن در عملکردهای زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی است. بهره گیری از انواع انرژی از الزامات زندگی بشر در قرن بیست و یک است. تولید و مصرف انرژی فسیلی تهدیدی جدی برای توسعه پایدار و محیط زیست بشمار میرود . بحران های زیست محیطی قرن بیستم نقطه عطفی برای تغییر نگرش در عرصه طراحی معماری بود. ظهور معماری سبز با بهره گیری از اصولی چون حفاظت از انرژی، کار با اقلیم، احترام به کاربران ،گشایش جدیدی در معماری ایجاد کرد. در طراحی سبز چیزی که طراحان بر آن اتفاق نظر دارند این است که یک معماری ارزشمند دارای معنا، روح و زیبایی است. در آثار بزرگ، ایده پشت آجر و ملات شروع به فراتر رفتن از فرم صرف و مادیت می کند. سوال این است که آیا بارعایت اصول معماری سبز می توان مجتمعهای مسکونی با استفاده بهینه از انرژی طراحی نمود. روش تحقیق حاضر بصورت توصیفی-تحلیلی، کتابخانه ای و اسنادی می باشد. هدف این تحقیق روی مسایلی است که در مجمتع های مسکونی بتوان مصرف انرژی را بهینه کرده و در استفاده از آن صرفه جویی گردد.

معماری پایدار، انرژی، مجتمع مسکونی،مصالح هوشمند،طراحی سازگار با محیط زیست