آویده کامرانی - استادیار دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت
حسین راعی - استادیار دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت

استفاده از واژه ی معادل و یکسان "نشانه" برای دو مفهوم جداگانه در ادبیات مرتبط با شهرسازی و مکان، محتوای این دو مفهوم را دچار در هم آمیختگی و بعضا اختلال کرده است. مفهوم اول، نشانه از دیدگاه کوین لینچ ۱است، با واژه ی معادل انگلیسیLandmark۲ و واژه ی دوم نشانه در دانش نشانه شناسی با معادل انگلیسیsign۳ ، که اگر چه بدوا در دانش زبانشناسی بازشناسی شده و مورد مطالعه قرار گرفته است، اما به لحاظ کاربرد مفهومی ،پس از زبان به نظام های نشانهای دیگر چون تاتر و سینما، موسیقی، عکاسی، معماری و طراحی شهری تسری یافته و مورد بحث و بررسی واقع شده است. استفاده از واژه ی"نشانه" بر اساس تعریف لینچ نسبت به آن چه که نشانه شناسی، نشانه میداند، بیشتر متداول و مسبوق به سابقه است. سوالی که در اینجا مطرح می شود آن است که هر کدام از این نشانه ها، دقیقا بر چه موضوع و محتوایی دلالت می کنند؟ و چه انواعی دارند؟ این مقاله سعی بر آن دارد تا با مروری بر روی مفهوم نشانه از دیدگاه لینچ که ذاتا متعلق به فضای شهری و دانش مرتبط با آن است و از سوی دیگر با بررسی مفهوم نوپای نشانه برگرفته از رویکرد نشانه شناسانه به شهر به عنوان یک نظام نشانه ای، مرزهای میان این دو مفهوم را که در زبان فارسی معادل یکسانی برای آنها برگزیده شده است، تدقیق کند.

ساین ، لند مارک، لینچ، نشانه، نشانه شناسی.