هانیه سرخ کمان زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد، گرایش فناوری معماری ، دانشگاه علم و صنعت ایران .
احمد اخلاصی - دانشیار، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم وصنعت ایران
مریم نقیبی - دانشجوی دکتری معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم وصنعت ایران

در شهر تهران شکافهای ایجاد شده ناشی از تغییرات دوران نوگرایی، ساخت بزرگراه ها، عبور خیابانها و فضاهای باز بسیاری را درحاشیه ی خود بوجود آورده است که با وجود قابلیت بالا جهت کاربریهای گوناگون کمتر استفاده ای از آنها به عمل می آید. طوری که از آنها به عنوان فضاهای رهاشده شهری یاد میشود. همچنین امروزه بیشتر شهرها از کمبود فضاهای باکیفیت برای ایجاد فضاهای جمعی مواجه هستند. عدم مطلوبیت فضایی، رهاماندگی و بی هویتی از جمله عواملی هستند که توجه به مکان سازی را در این فضاها بسیار حائز اهمیت می کند. در حال حاضر مکان به عنوان یک عنصرجدایی ناپذیر از طراحی شهری محسوب می شود. دیدگاه مکان سازی خود را به مفاهیم اجتماعی و انسانی نزدیک می کند. به همین دلیل، طراحی که هدف اصلی آن خلق عرصه های عمومی وکیفیت بالا می باشد، پیوند می خورد. از این رو طراحان محیط همواره با ابعاد مختلفی درطراحی فضاهای عمومی روبه رو هستند و آنچه اهمیت پیدا می کند این است که شناخت نقش هر یک از انواع مولفه های تاثیر گذار در روابط اجتماعی حاضرین در فضا است.هدف پژوهش این است که شاخصهای مطلوب ارتقای کیفیت مکانسازی در فضاهای رهاشده به واسطه بررسی دیدگاه نظریه پردازان و تببین مفهوم کیفیت طراحی مکان، تحلیل و معرفی مولفه های تاثیرگذار بر آن ارزیابی شوند تا به وسیله آنها استفاده بهینه از این فضاها جهت مطلوبیت و ایجاد ارتقا تعاملات اجتماعی صورت پذیرد.

فضای رهاشده، مکان سازی، تعاملات اجتماعی