زهرا حیاتی - Associate Professor of Persian Language and Literature, Institute of Humanities and Cultural Sciences, Tehran, Iran

یکی از شیوههای مطالعه اشعار دهه ۱۳۸۰، واکاوی تقابلهای دوگانه است که بخشهایی از معنا را نشان میدهد، زیرا اگر شاعری ارزشگذاری تاریخی تقابلها را بپذیرد، همسویی خود را با باورهای کلاسیک نشان داده است و اگر آن را نقد کند، تغییرات فکری و فرهنگی را در سطح فردی یا اجتماعی نمایان ساخته است. در تحلیل تقابلهای متن، یکی از موارد بررسی، نوع رابطهای است که نویسنده یا شاعر میان دو سوی تقابل برقرار میکند و از این حیث، شاعران دهه ۱۳۸۰ نشان دادهاند، بسیاری از زیربناهای فکری و نوع ارزشگذاریها در نزد آنان تغییر کرده است. هفت شاعر؛ یعنی ساره دستاران، مجید رفعتی، گروس عبدالملکیان، عباس صفاری، سارا محمدی اردهالی، شهاب مقربین و حافظ موسوی، آشکارا خوب و بد دو سوی تقابل، و به عبارت بهتر وجه مثبت و منفی یا ارزش و ضدارزش طرفین تقابل را بیاعتبار دانستهاند؛ و درواقع، بیاعتباری ارزش/ ضدارزشها را در جامعه خود نقد کردهاند. روش تحقیق، توصیفی است و سطح مطالعه تقابلها، بیشتر واژگانی و مفهومی است. یافتههای پژوهش نشان میدهد این شاعران، هم درباره تقابلهای عام و شناخته شده تشکیک میکنند؛ هم حوزههای تصویری جدیدی را متناسب با زبان و زمان، برای بیاعتبار دانستن سویههای ارزشی و ضدارزشی تقابلها خلق میکنند.

Double Contradictions, ۲۰۰۰s poetry, modern poetry, تقابل های زبانی, تغییر گفتمان, شعر معاصر.