فاطمه گلابی - دانشیار گروه علوم اجتماعی دانشگاه تبریز و عضو قطب علمی جامعه شناسی سلامت دانشگاه تبریز(نویسنده مسئول)
محمدباقر علیزاده اقدم - استاد گروه علوم اجتماعی دانشگاه تبریز و مدیر قطب علمی جامعه شناسی سلامت دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
توکل آقایاری هیر - دانشیار گروه علوم اجتماعی،دانشکده حقوق و علوم اجتماعی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
شاپور زردموی اردکلو - دانشجوی دکتری جامعه شناسی اقتصادی و توسعه دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

مدارا به معنی تحمل تنوع ذاتی گروه های بزرگ اجتماعی بوده و به عنوان یک اثر سینرژیک ویژگی های فردی و محیط اقتصادی اجتماعی تلقی می شود.. هدف این مقاله بررسی تاثیر متغیرهای اقتصادی همچون متوسط درآمد، منطقه سکونت و... بر میزان مدارا در بین شهروندان شهر مشهد می باشد. از این رو برای سنجش مدارای اجتماعی در جامعه مورد مطالعه با استفاده از روش پیمایشی و مقیاسی چند بعدی و بر پایه مدل کینگ (با ابعاد مدارای فردی، اجتماعی، سیاسی،جنسیتی، مذهبی) انجام شده و با احتساب حجم نمونه به میزان ۴۰۰ نفر، جمعیت نمونه از افراد ۱۵ سال به بالای شهر مشهد به وسیله نمونه گیری خوشه ای انتخاب شده است. . بر اساس یافته های تحقیق، در جامعه مورد مطالعه، میزان شاخص کل مدارا در سطح متوسط است. در حالی که میزان سرمایه اقتصادی در حد پایین گزارش شده است. در بین ابعاد شاخص مدارا، مدارای فردی و اجتماعی در حد متوسط به بالا و مدارای جنسیتی و مدارای سیاسی در حد پایینی قرار دارد. با این حال، بین میزان سرمایه اقتصادی و میزان مدارا در بین شهروندان رابطه مثبت وجود دارد. دو متغیر اعتماد تعمیم یافته و مشارکت اجتماعی در بهبود میزان مدارا در بین شهروندان موثر هستند. بدین ترتیب که شهروندانی که سرمایه اقتصادی و در نتیجه منابع بیشتری برای شرکت در فعالیتهای انجمنی و ایجاد روابط مداوم با سایر شهروندان دارند، از اعتماد تعمیم یافته تری نیز برخوردار شده و انعطاف بیشتری در مقابل پذیرش تفاوتها از خود نشان می دهند.

مدارا, سرمایه اقتصادی, مشارکت اجتماعی, اعتماد تعمیم یافته, شهروندان