شیوا علیپور کتیگری - دانشجوی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمین
حسن حیدری - دانشیار گروه مشاوره و روانشناسی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمین
محمد نریمانی - استاد ممتاز گروه روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی
حسین داوودی - استادیار گروه مشاوره و روانشناسی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمین

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی روش تدریس الکترونیکی و سنتی بر اشتیاق تحصیلی، خودکارآمدی تحصیلی و خودتنظیمی دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش، آزمایشی از نوع طرح های پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری، کلیه دانش­آموزان پسر پایه هفتم بودند که در سال تحصیلی ۹۷-۹۸ در ناحیه ۲ شهر رشت در مدارس دولتی و غیر انتفاعی مشغول به تحصیل بوده و طبق استعلام از اداره آموزش و پرورش تعدادشان ۱۳۲۰ نفر بود. ۴۰ نفر از دانش آموزان پایه هفتم، به شیوه تصادفی خوشه ای انتخاب و در دو گروه (کنترل و آزمایش) جایگزین شدند. جهت جمع­آوری داده­ها، از پرسشنامه های اشتیاق تحصیلی، خودکارآمدی و خودتنظیمی استفاده شد. گروه مداخله، برنامه آموزش الکترونیکی را در قالب ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای و هفته ای یک بار دریافت کردند؛ درحالی که گروه کنترل روش تدریس سنتی ارائه شد. یافته ها نشان داد که اجرای روش تدریس الکترونیکی بر اشتیاق تحصیلی، تاثیر معناداری دارد (­۰۱/۰p­<)؛ اجرای روش تدریس الکترونیکی بر خودکارآمدی، تاثیر معناداری دارد (۰۱/۰p<) و اجرای روش تدریس الکترونیکی بر خودتنظیمی، تاثیر معناداری دارد (­ ۰۱/۰ p<). نتایج پژوهش نشان داد که در روش تدریس الکترونیکی؛ فراگیران به جهت سهولت دسترسی به اطلاعات و محتوای آموزشی، باانگیزه و اشتیاق تحصیلی بیشتری به مشارکت در روند یادگیری می پردازند که منجر به ارتقاء خودکارآمدی و خودتنظیمی آن ها می شود.

تدریس الکترونیکی, اشتیاق تحصیلی, خودکارآمدی تحصیلی و خودتنظیمی