حمید اسفندیاری
وحید فخاری
علی شوشتری

موتور خودرو از منابع مهم تولید ارتعاش در خودرو است. از این رو، تعیین مقادیر مناسب سختی، موقعیت و زاویه قرارگیری نگهدارنده­های آن باعث کاهش ارتعاشات موتور و همچنین کاهش نیروی منتقل شده به شاسی و افزایش آرامش سرنشینان خودرو میگردد. در این مقاله، در نظر است که مقادیر مناسب سختی نگهدارندههای موتور ملی به منظور بهبود رفتار ارتعاشی آن تعیین گردد. به این منظور، در ابتدا سعی میگردد که با استفاده از روش جداسازی کامل حالتهای ارتعاشی موتور حول محور گشتاور غلتشی، ضرایب مناسب سختی نگهدارندهها تعیین گردند. ولی، محاسبات نشان میدهند که امکان دستیابی به جداسازی کامل حالتهای ارتعاشی تنها با تغییر سختی نگهدارندهها و با توجه به محدودیت­های طراحی وجود ندارد. از این رو، با استفاده از روش­ بهینهسازی به جداسازی جزئی حالتهای ارتعاشی موتور حول محور گشتاور غلتشی پرداخته میشود. به این منظور، سختی نگهدارندهها به عنوان متغیرهای بهینهسازی در نظر گرفته شده و با انجام تحلیل حساسیت، تنها متغیرهایی که بیشترین تاثیر را بر تابع هدف دارند، انتخاب میگردند. بهینهسازی به روش وراثت و با قید مناسب انجام میپذیرد. در نهایت، مقایسه نمودارهای پاسخ بسامدی حالتهای معمول و بهینه نشان میدهد که با به کارگیری سختیهای به دست آمده از بهینهسازی، نه تنها ارتعاشات موتور کاهش مییابد، بلکه مقدار نیروی منتقل شده به شاسی هم کاهش مییابد که به معنای افزایش آرامش سرنشینان خودرو است.