راضیه ایزدی فرد - کارشناس ارشد روان شناسی بالینی
ناصر صبحی قراملکی - دانشیار گروه روان شناسی، دانشگاه محقق اردبیلی
علی اکبر ارجمندنیا - دانشیار گروه روان شناسی، دانشگاه تهران

پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی درمان تعامل والد-کودک در بهبود توجه پایدار دانش آموزان صورت گرفت. روش پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه مورد مطالعه این پژوهش را، تمام دانش آموزان پسر مقطع دبستان شهر تهران در سال تحصیلی ۹۳-۹۲ تشکیل داده­اند. نمونه پژوهش شامل ۲۰ نفر از مادران دانش­آموزانی بود که حاضر به شرکت در پژوهش بوده و به شیوه نمونه­گیری تصادفی انتخاب شدند و پس از پاسخگویی به آزمون عملکرد پیوسته به­صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شد. مادران دانش­آموزان گروه آزمایشی به مدت ۱۲ جلسه تحت درمان تعامل والد- کودک قرار گرفتند، اما گروه گواه هیچ مداخله­ای دریافت نکرد. داده­ها با استفاده از روش آماری کوواریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد که توجه پایدار آزمودنی های گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه به­طورمعناداری افزایش یافت. این درمان راهبردی موثر برای افزایش توجه کودکان است. بر مبنای نتایج این پژوهش به مشاوران و روان شناسان کودک می توان پیشنهاد نمود که با استفاده از این روش درمانی در افزایش دامنه توجه و تمرکز دانش­آموزان بکوشند.

درمان تعامل والد- کودک, توجه پایدار, دانش آموزان