محمد امین جزی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده عمران، دانشگاه یزد، یزد، ایران
مهدی فلاح تفتی - دانشیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه یزد، یزد، ایران

یکپارچه سازی دو گونه حمل و نقلی دوچرخه سواری و اتوبوس های همگانی درون شهری، از طریق فراهم­سازی امکان حمل دوچرخه شخصی با اتوبوس یا روش همسواری (Bike-on-Bus) را می توان یکی از رویکردهای موثر برای استفاده بیشتر از حمل و نقل همگانی در نظر گرفت. در این مقاله، نتایج تحقیق انجام شده برای شناسایی پارامترهای موثر بر میزان تمایل رانندگان خودروهای شخصی به انتخاب این گونه حمل و نقل ترکیبی و روش همسواری مطلوبتر از منظر آنها ارائه شده است.  اعمال برخی روش های دوچرخه سواری جدید، بررسی همسواری به جای جدا سواری،  اولویت بندی معیارهای مورد استفاده جهت انتخاب شیوه های مختلف همسواری و تعیین میزان تمایل به استفاده از این روش ها، از جمله نوآوری های این تحقیق می باشند.  اولویت بندی معیارها و روش های همسواری بر اساس فرآیند تحلیل سلسله مراتبی و با استفاده از اطلاعات حاصله از پرسشنامه هائی انجام گرفت که به روش مصاحبه ای از خبرگان حمل و نقل و رانندگان خودروهای شخصی اصفهان جمع آوری شده بودند. از داده های خبرگان برای تشکیل ماتریس هندسی مقایسه ی زوجی معیارها و از داده­های شهروندان برای مقایسه زوجی بین گزینه ها استفاده شد. نتایج  نشان داد که بر اساس نظرات خبرگان، معیار زمان سفر با وزن نسبی ۲۹۴/۰، بیشترین تاثیر را در تعیین روش همسواری دارد و معیارهای مجموع هزینه های مسافر و احساس امنیت از سرقت دوچرخه به ترتیب با وزن نسبی ۲۲۷/۰ و ۲۱۸/۰ در رتبه های بعدی قرار دارند. همچنین بر اساس نظرات شهروندان، روش­های استفاده از اسکوترهای برقی، کابین های ویژه حمل دوچرخه و دوچرخه های تاشو به ترتیب با وزن نسبی ۲۴۹/۰،  ۱۹۷/۰ و ۱۹۰/۰، به عنوان مطلوبترین روش های همسواری دوچرخه شخصی با اتوبوس شناخته شدند.

حمل و نقل ترکیبی, حمل و نقل همگانی, وسایل نقلیه غیر موتوری, همسواری دوچرخه و اتوبوس, تحلیل سلسله مراتبی