محمد جواد بگیان - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی
شیما پژوهی نیا - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه الزهرا
بابک رضازاده - پزشک، دانشگاه علومپزشکی اردبیل

هدف این مطالعه بررسی اثر بخشی آموزش گروهی همدلی بر بهبود روابط بین شخصی و خودتنظیمی عاطفیبود. این پژوهش به شیوهی آزمایشی و با طرح پیشآزمون و پسآزمون با ADHD دانش آموزان دارای نشانههایگروه کنترل اجرا شد. جامعه ی آماری شامل: کلیهی دانش آموزان پسر سال های اول، دوم و سوم مقطع راهنمایی۹۰ بودند. آزمودنیهای پژوهش شامل: ۴۰ دانش آموز پسر دارای - شهرستان نورآباد(دلفان) در سال تحصیلی ۹۱بود که از میان دانش آموزان بعد از شناسایی و انجام مصاحبه بالینی انتخاب و به صورت تصادفی در دو ADHDگروه آزمایش و گواه گمارده شدند. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه بالینی ساختار یافته، مقیاس تشخیصی کوتاهاختلال بیشفعالی/کمتوجهی بزرگسالان، مقیاس روابط بین شخصی و خودتنظیمی عاطفی استفاده شد. نتایج تحلیلواریانس چند متغیری نشان داد که آموزش گروهی همدلی بر بهبود روابط بین شخصی و خود تنظیمی عاطفییافتههای این پژوهش نشان میدهند آموزش .(P<۰/ موثر بوده است( ۰۰۱ ADHD دانش آموزان دارای نشانههایمهارت همدلی در مدارس، به ویژه در سنین نوجوانی، با فراهم کردن توانایی درک دیگران می تواند به کاهشرفتارهای تکانشی و بهبود روابط بین شخصی دانش آموزان دارای نشانههای نقصتوجه/ بیش فعالی منجر شود.

همدلی, روابط بین شخصی, خودتنظیمی عاطفی, اختلال نقص توجه-بیشفعالی, دانش آموزان