محمد نریمانی
سعید آریاپوران
سعید صادقیه اهری

پژوهش حاضر به بررسی رابطه خودپایی و سلامت روانی در بین دانشجویان ورزشکار گروهی و انفرادی و دانشجویان غیر ورزشکار پرداخته است. به این منظور تعداد ۱۱۶ نفر (۶۲ نفر غیر ورزشکار، ۳۴ نفر ورزشکار گروهی و ۲۰ نفر ورزشکار انفرادی) در این پژوهش شرکت کردند. ورزشکاران بیشتر دانشجویانی بودند که برای شرکت در مسابقات، انتخاب شده یا شرکت کرده بودند. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه خودپایی(۲۵ سوال) و پرسشنامه سلامت عمومی (۲۸ سوال) بوده است که دارای ۴ زیر مقیاس اضطراب، علایم جسمانی، اختلال در عملکرد اجتماعی و افسردگی است. تجزیه و تحلیل آماری داده های پژوهشی نشان داد که از نظر میزان خودپایی بین سه گروه مورد مطالعه تفاوت معنی دار وجود داشت(۰۵/۰>P)، به این معنی که میزان خودپایی در ورزشکاران انفرادی بیشتر از گروهی و در ورزشکاران گروهی بیشتر از غیر ورزشکاران بوده است. از نظر میزان سلامت روانی نیز بین سه گروه مورد مطالعه تفاوت معنی دار وجود داشت که در زیر مقیاس های اختلال در عملکرد اجتماعی و افسردگی چشمگیر تر بود. به این معنی که میزان اختلال در عملکرد در ورزشکاران گروهی و میزان افسردگی در غیر ورزشکاران بیشتر از دو گروه دیگر بوده است(۰۵/۰>P). همچنین از نظر میزان افسردگی بین ورزشکاران دختر و پسر تفاوت معنی دار وجود داشت به این معنی که میانگین نمره افسردگی در پسران بیشتر از دختران بوده است(۰۵/۰>P).نتایج این مطالعه نشان دادکه اختلال کارکرد اجتماعی در بین ورزشکارانتیمی و افسردگی در بین افراد غیر ورزشکار، شیوع بیشتری دارد.

خودپایی, سلامت عمومی, ورزشکار, انفرادی, گروهی