کاوه بذرافکن - دکتری معماری- هیات علمی دانشگاه آزاد تهران مرکز
مریم گچ کوب - دانشجوی دوره کارشناسی ارشد معماری - دانشگاه آزاد اسلامی قزوین

پایداری اجتماعی در معنای کلی مترادف با بالا بردن کیفیت زندگی انسان نسل حاضر و نسل اینده با در نظر گرفتن استعدادها و ظرفیت های او و براوردن نیازهای همه اقشار است و شاخص هایی هم چون افزایش سطح اموزش ، عدالت اجتماعی و مشارکت مردمی و... دارد. امروزه فضا های عمومی در شهرها ظرفیتی عظیم برای پاسخگویی به نیازهای اجتماعی انسان و تامین حیات اجتماعی او محسوب می شود. مقاله حاضر به انسان از بعد اجتماعی و به فضای عمومی از بعد ظرفی برای تعاملات اجتماعی می نگرد تا در نتیجه به ان دسته از معیارهای پایداری اجتماعی دست یابد که از طریق حیات جمعی انسان ها در شهر و فضا های عمومی ان حاصل می گرددو فضا های عمومی به دلیل جامعیت و قابلیت دسترسی برای همه می توانند برقرار کننده عدالت اجتماعی باشند و فعال نمودن این فضا ها برای جذب اقشار مختلف جامعه موجب هم بستگی، پی.نداجتماعی و هم چنین ایجاد مکانی برای تولید و تکثیر فرهنگ می گردد. ولی چیزی که بسیار حائز اهمیت است تطابق چنین فضاهایی با نیازها و خواست های شهروندان است که امکان حضور پیشینه شهروند در شهر را فراهم می سازد . لذا توجه به کیفیت کالبدی و عملکردی چنین فضاهایی در جهت افزایش تعاملات جمعی و هم چنین تعریف و خلق رویدادهای مختلف فرهنگی و اجتماعی از سوی طراحان در فضا های عمومی می تواند به القای حس تعلق خاطر و ایجاد خاطرات جمعی مشترک و بازیابی هویت جمعی شهروند در شهر کمک کند و شهرها و جوامع پایداری را به وجود می اورد.

پایداری اجتماعی، پایداری شهرها، فضاهای عمومی شهری، تعملات اجتماعی