سوسن نریمانی - دانشجوی دکتری فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان
مرتضی براتی - استادیار فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان
ابراهیم باغشنی - استادیار گروه معارف اسلامی دانشگاه علوم پزشکی شاهرود

هرمنوتیک به مثابه دانش فرایند فهم متن، گرایش ها و شاخه های مختلفی دارد که شاخص ترین آنها، هرمنوتیک کلاسیک، هرمنوتیک فلسفی و هرمنوتیک مدرن است. در این میان، هرمنوتیک فلسفی که توسط فیلسوفان نامداری همچون فردریش نیچه، مارتین هایدگر، هانس گئورگ گادامر و پل ریکور مطرح شد، به جای تلاش برای روشمندسازی شیوه فهم، ماهیت فهم را کانون بحث قرار می دهد. از رهگذر این جستار، مشخص می شود که هرمنوتیک فلسفی بر پایه امتزاج افق مولف و مفسر، تاثیرگذاری پیش داوری ها در فهم، تاریخمندی فهم، دور هرمنوتیکی و پایان ناپذیری فرایند فهم شکل گرفته و این مولفه ها با مولفه های روش فهم در اصول فقه ناسازگار است؛ چنان که از دیگر سو، امکان ناپذیری فهم ناب از متن، کثرت گرایی فهم و مطلوبیت تفسیر به رای از لوازم هرمنوتیک فلسفی است که با مولفه های روش فهم در اصول فقه ناسازگار است.

هرمنوتیک، هرمنوتیک فلسفی، گادامر، اصول فقه، حقیقت فهم.