رحیم بدری گرگری - دانشیار دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی دانشگاه تبریز

اعتقادات دینی به عنوان مجموعه ای از باورها، بایدها و نبایدها و نیز ارزش های تعمیم یافته، از موثرترین تکیه گاه های روانی به شمار می رود که قادر است معنای زندگی را در لحظه های عمر فراهم سازد و در شرایطی خاص نیز با فراهم سازی تکیه گاه های تبیینی، فرد را از تعلیق و بی معنایی و گرایش به رفتارهای ناسازگانه نجات دهد. این پژوهش با هدف تعیین نقش جهت گیری و روش های مقابله مذهبی بر اعتیادپذیری دانشجویان دانشگاه تبریز انجام گرفت. از این دانشجویان ۳۸۳ نفر از طریق نمونه گیری تصادفی نسبتی از دانشکده های برق، شیمی و علوم انسانی اجتماعی انتخاب شدند. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه جهت گیری مذهبی مالت بای، پرسشنامه مقابله مذهبی پارگامنت و همکاران و پرسشنامه اعتیادپذیری استفاده شد. برای تحلیل آماری داده ها از تحلیل مسیر بهره گرفته شد. نتایج پژوهش نشان داد اثر مستقیم روش مقابله ای مذهبی مثبت، جهت گیری مذهبی درونی، جهت گیری مذهبی بیرونی شخصی و روش مقابله مذهبی منفی بر اعتیادپذیری دانشجویان معنی دار است. همچنین یافته ها بیانگر آن است که ۳۳ درصد از اعتیادپذیری دانشجویان از طریق جهت گیری مذهبی درونی، جهت گیری بیرونی شخصی و اجتماعی، مقابله مذهبی مثبت و منفی به صورت مستقیم و غیرمستقیم تبیین می شود.

باورهای دینی, مقابله مذهبی, اعتیاد به مواد مخدر, جهت گیری مذهبی, دانشجویان