محمد آرادزندیه - دانشجوی دکترای تخصصی اپیدمیولوژی دامپزشکی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران، ایران
سروش وحیدمقتدا - دانشجوی دکتری عمومی دامپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کازرون، شیراز، ایران
رومینا رجبی - دانش آموخته دکتری عمومی دامپزشکی، دانشکده دامپزشکی علوم تخصصی علوم و تحقیقات تهران، تهران، ایران
عرفان حامدی - دانشجوی دکتری عمومی دامپزشکی، دانشکده دامپزشکی علوم تخصصی علوم و تحقیقات تهران، تهران، ایران

امروزه از اسب ها به عنوان حیوانات همدم در زمینه های مختلفی استفاده می گردد. پرورش دهندگان و سرپرستاناسب ها همواره از اسب هایی که دارای صفات و ژنوتیپ های برتر هستند برای تولید مثل استفاده می کنند و از این راه نیزکسب درآمد می کنند. یکی از مهمترین مشکلاتی که در پرورش اسب وجود دارد، وجود بیماری ها و مشکلات تولید مثلیو ناباروری در اسب ها می باشد. از این رو از تکنیک های کمک باروری استفاده می گردد. اما خیلی از تکینک های کمکباروری در اسب ها بر خلاف دیگر دام ها دارای محدودیت هست. یکی از تکنیک های کاربردی، تکنیک تزریق داخلسیتوپلاسمی اسپرم یا ICSI می باشد. از دیگر علل محدویت تکنیک های کمک باروری در تولید مثل عدم توجه و علاقهی سرپرستان اسب به نژاد گیری از اسب های شان می باشد. در این مقاله به بررسی مزایا و محدودیت های این تکنیک هاو نحوه ی عملکرد آن ها می پردازیم.

اسب، فناوری کمک باروری، تلقیح آزمایشگاهی، تولید مثل، باروری ، تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم ، ICSI ،IVF