فائزه خطیب زاده - کارشناسی ارشد مطالعات معماری ایران، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران
عاطفه نادمی - کارشناسی ارشد معمار ی، گرایش پایداری، دانشکده معماری و شهرسازی ، دانشگاه علم و صنعت ایران

دیکانستراکشن رویکردی فلسفی به معماری است. رویکردی که ریشه های تولد آن در ساختارگرایی و پساساختارگرایی بعد از مدرن است. هنگامی که یک معمار در لایه های مختلف پدیده های گوناگون به دنبال جستجوی یک ایده برای طرح معماری است، این رویکرد جنبه های مختلف این پدیده ها را آشکار می سازد. مسلما جهت شناخت هرچه بهتر این سبک، شناخت معماران موفق و برتر آن ضروری می نماید. از طرفی پیتر آیزنمن و برنارد چومی از آن دست معمارانی هستند که در مواجهه با پروژه معماری به جدیدترین دیدگاه های فلسفی می نگرند و پر واضح است که نقش مهمی در پیشبرد این رویکرد ایفا کنند. در این مختصر سعی شده است که ابتدا با شناختی کوتاه از فلسفه و سپس معماری دیکانستراکشن به کلیتی در این باب رسیده و سپس با بررسی کردن اینکه هر یک از آن دو چگونه به مفهوم دیکانستراکتیویسم رسیدهاند، در انتها با مقایسه آثار این دو معمار به نقاط اشتراک و تفاوت های آنها بپردازیم.

دیکانستراکشن، دیکانستراکتیویسم، پیتر آیزنمن، برنارد چومی، معماری دیکانستراکشن