لیلا مبین - دانشجوی دکتری، گروه معماری، واحد اردستان، دانشگاه آزاد اسلامی، اردستان، اصفهان، ایران
مهران کاراحمدی - استادیار و عضو هیات علمی، گروه معماری ، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه غیردولتی شهید اشرفی اصفهانی، اصفهان، ایرا ن

بیان مسئله: موزه به عنوان فضایی فرهنگی و جامعه شناختی پدیده ی چند وجهی است که مفاهیم گوناگونی از تاریخ، هنر، فرهنگ و اجتماع را به نمایش در می آورد و میراث گذشتگان را به نسل های بعدانتقال می دهد. در دوره ی پهلوی با آغاز تحولات گسترده و گشایش دانشگاه ها و کاوش های باستان شناسی نیاز به این امر هویدا شد و موزه های مهمی در تهران و سایر شهرها ساخته شد. روابط اجتماعی رایج در یک جامعه معماری آن جامعه را تحت تاثیر قرار می دهد و موزه به عنوان ظرفی برای روابط اجتماعی در هر سطح و هر فرهنگی است که در جامعه بازتاب دارد. پایداری فرهنگی و اجتماعی که مفاهیم از توسعه ی پایدار هستند از سال ۱۹۶۰ (۱۳۳۹ شمسی) در برنامه ی توسعه کشورها قرار گرفت و در سال های گذشته در موزه ها نمود پیدا کرده است به گونه ای که موزه ی پایدار را شکل دهنده و باعث هماهنگی اجتماع می دانند.هدف پژوهش: در این پژوهش سعی بر تبیین شاخص های پایداری فرهنگی و اجتماعی در شکل گیری معماری موزه در دوره ی پهلوی شده است.روش پژوهش: این پژوهش از نظر ماهیت توصیفی-تحلیلی و از نوع کیفی و راهبرد نمونه موردی انجام شده است. دو موزه ی دوره ی پهلوی به عنوان نمونه موردی انتخاب شده و به روش کیفی مورد مطالعه قرار گرفته است؛ روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای ، اسنادی و میدانی می باشد.نتیجه گیری: نتیجه ی بررسی موزه ها نشان می دهد که در حوزه ی پایداری فرهنگی و پایداری اجتماعی مواردی که بیشتر دیده شده شامل نگرش بر هویت فرهنگی، ایجاد حس مکان، رعایت تناسبات و هندسه، تاکید بر ارتقا تعاملات اجتماعی ، توجه به ارزش ها تاریخی از طریق خلق فضا می باشد.

پایداری فرهنگی ، پایداری اجتماعی، موزه ، دوره ی پهلوی