علی جعفری شهرستانی - دانشجوی دکتری توسعه اقتصادی و برنامه ریزی دانشگاه علامه طباطبایی
مهدی رادمهر - دانشجوی دکتری توسعه اقتصادی و برنامه ریزی دانشگاه علامه طباطبایی

وجود خانه های خالی به معنای امکان تخصیص کمتر زمین برای ساخت وسازهای جدید است. بنابراین بالا رفتن نرخ خانه های خالی به معنی افزایش محدودیت عرضه زمین و در نتیجه افزایش قیمت خواهد بود. با این حال، یک اثر دومی وجود دارد که توسط برنامه ریزان نادیده گرفته شده است: سیاست های برنامه ریزی محدودتر، روند انطباق در بازار مسکن را مختل می کند و منجر به افزایش تعداد خانه های خالی می شود. در واقع اختلاف بین عرضه و تقاضا، منجر عدم انطباق در بازار مسکن می شود. مشکل عمده ای که بیشتر کشورها با آن مواجه هستند موضوع شکاف قدرت خرید است که می تواند منجر به نابرابری میان عرضه و تقاضای مسکن شود. اختلاف میان عرضه و تقاضا یکی از مکانیزم هایی است که میتواند به خلق یک بحران در بازار مسکن مبدل شود. گروه های فقیرتر برای تامین مسکنبه جای خرید خانه های مقرون به صرفه به دلیل درآمد سالانه کم، درخواست یارانه برای اجاره مسکن دارند. مقرون به صرفه بودن مسکن یک موضوع داغ در ایران است و این مقاله برای حل این معضل پیشنهاد تاسیس صندوق املاک مستغلات برای سرمایه گذاری در تامین مسکن ارزان را دارد. طبقه دارایی های «ساخت برای اجاره» راه حل امیدوارکننده ای برای رفع کمبود عرضه مسکن و تامین مسکن مقرون به صرفه خواهد بود

شهرداری، برنامه ریزی شهری، سکونتگاه، صندوق املاک و مستغلات