زهرا غفاریان - دانشجوی کارشناسی آموزش ابتدایی،دانشگاه فرهنگیان،بنت الهدی صدراردبیل،ایران
محمد عظیمی - استادیار،گروه آموزش ابتدایی،دانشگاه فرهنگیان،تهران،ایران

اصطلاح مهارت های زندگی به گستره ای از مهارت های روانی - اجتماعی و بین فردی گفته می شود که به افراد کمک می کند تابا اتخاذ تصمیم های اگاهانه ، به طور موثر ارتباط برقرار کنند، مهارت های مقابله ای و مدیریت خود را گسترش دهندوزندگی سالم و باروری داشته باشند. همچنین اعمال شخصی ، اعمال مربوط به دیگران ونیز اعمال مربوط به محیط اطراف راطوری هدایت کنند که به سلامت بیشتر منجر شود. هدف این مقاله برسی نقش آموزش مهارت های زندگی بر جامعه پذیری دانش اموزان بود. روش پژوهش کیفی توصیفی می باشد.این مقاله در حیطه مروری و کتابخانه ای ، براساس تلفیق مطالب وبااستفاده از داده های اسنادی واز قبل موجود ، نگاشته شده است.اموزش مهارت های زندگی موجب بهبود فرایند جامعه پذیری در دانش آموزان و درنتیجه آن این گونه مهارت هاست که باعث می شود کودکان امروز درآینده به شهروندانی قانونمند ، خلاق وپرسشگر تبدیل شوند، البته این مهارت ها می بایست هم در محتوای تمام دروس آورده شود وهم در کلاس همه درس ها تمرین گردد تابه مرور برای دانش آموزان درونی گردد ، باید توجه داشت که مدرسه نیزدرکنار خانواده نقش مهم موثری دارد ، تافرایند جامعه پذیری به طرز درست وصحیح در دانش آموزان نهادینه شود.انتقاد مهم بر تعلیم و تربیت رسمی این است که به برخی مهارت های حرفه ای و ابزاری تمرکز کرده وبه دیگر ابعاد فکری وروانی و اجتماعی توجه ی ندارد .مدرسه علاوه بر کارکردهای رسمی اموزش خواندن ونوشتن باید در زمینه آموزش مهارت های زندگی به دانش آموزان ایفای نقش کند تا از این طریق فرایند جامعه پذیری برای دانش آموزان بهتر وسریع تر رخ دهد.

اموزش مهارت های زندگی ،جامعه پذیری ،دانش آموزان