داوود آقایاری - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، مازندران، ایران
ولی اله دبیدی روشن - استاد گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، مازندران، ایران
افشین فیاض موقر - استادیار گروه آمار، دانشکده علوم ریاضی، دانشگاه مازندران، مازندران، ایران

زمینه و هدف: چاقی مرکزی عامل خطر جدی در بیماری های قلبی عروقی به شمار می رود و ارتباط معکوسی با Vo۲max دارد.مطالعه حاضر با برآورد Vo۲max از طریق پروتکل بروس، راکپورت، گام شمار و پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی (IPAQ) در زنان با رده سنی مختلف در استان های قزوین، آذربایجان شرقی و همدان و ارتباط آن با شاخص های نسبت کمر به قد (WHtR)، نسبت کمر به لگن (WHR)، شاخص چربی بدن (BAI) و شکل بدن بر اساس سطح (SBSI) انجام شد. روش شناسی: زنان ۶۰-۲۰ سال با تعیین حجم نمونه به روش مورگان، به روش خوشه ای انتخاب و به ترتیب متغیرهای آنتروپومتریکی، آزمون راکپورت، تکمیل پرسشنامه، اتصال گام شمار به مدت ۷ روز و نهایتا اجرای آزمون بروس صورت گرفت. نرمال بودن داده ها با آزمون کلموگروف اسمیرنوف و مقایسه رده سنی مختلف با آنالیز کواریانس چند عاملی و آزمون تعقیبی توکی و همچنین ارتباط Vo۲max با شاخص های چاقی مرکزی با آزمون همبستگی پیرسون بررسی شد. یافته ها: بین رده سنی و همچنین بین سه استان مذکور تفاوت معناداری در Vo۲max مشاهده شد (۰۰۱/۰=P). همچنین ارتباط معکوس معناداری بین Vo۲max برآوردی با دو شاخص (WHtR، BAI) وجود داشت اما در دو شاخص (WHR، SBSI) در برخی موارد ارتباط معنادار و در برخی موارد معنادار نبود. نتیجه گیری: کاهش سطح فعالیت بدنی و در راستای آن آمادگی قلبی تنفسی منجر به افزایش شاخص های چاقی مرکزی در رده سنی مختلف  گردید؛ که نشان از ارتباط معکوس معنادار Vo۲max  با شاخص های چاقی مرکزی بود.

آمادگی قلبی تنفسی, سطح فعالیت بدنی, چاقی مرکزی, غیر تهاجمی