ریحانه ناطقی - دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی دام و طیور، دانشگاه علوم کشاورزی و من
فیروز صمدی - عضو هیئت علمی دانشکده علوم دامی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گ
محمود شمس شرق - عضو هیئت علمی دانشکده علوم دامی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گ
سعید زره داران - عضو هیئت علمی دانشکده علوم دامی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گ

این مطالعه به منظور بررسی عصاره آبی گیاه کنگر فرنگی بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی در اسفند ماه 1389 در مرکز تحقیقات طیور دانشکده علوم دامی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان انجام گردید. جهت ارزیابی اثر این گیاه، از جوجه های گوشتی یک روزه سویه راس در قالب طرح کاملا تصادفی استفاده شد. در سن 21 روزگی جوجه ها به طور تصادفی به 4 گروه 10 تایی تقسیم شدند. هر 4 گروه با جیره پایه ( توصیه شده توسط انجمن ملی تحقیقات) بر پایه ذرت و سویا تغذیه شدند. تیمار اول: تیمار شاهد، تیمار دوم: دریافت کننده عصاره آبی کنگرفرنگی به میزان 5/0گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، تیمار سوم: تزریق داخل صفاقی تتراکلریدکربن به میزان یک میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و تیمار چهارم: دریافت کننده عصاره آبی کنگرفرنگی به میزان 5/0گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن همراه با تزریق داخل صفاقی تتراکلریدکربن به میزان یک میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن. تیمارهای آزمایشی از روز 21 تا 35 روزگی به مدت 2 هفته اعمال گردید. جوجه ها جهت بررسی وزن اندام های داخلی در 35 روزگی کشتار شدند. نتایج آزمایشات نشان داد که تیمارهای آزمایشی اثر معنی داری بر روی وزن بدن و افزایش وزن بدن نداشتند. استفاده از تیمارهای آزمایشی بر ضریب تبدیل غذایی اثر معنی دار داشت به طوری که جوجه های دریافت کننده تتراکلریدکربن از بیشترین ضریب تبدیل غذایی برخوردار بودند (05/0< P). اعمال تیمار کنترل و استفاده از کنگرفرنگی باعث بهبود معنی دار ضریب تبدیل غذایی گردید. تاثیر عصاره کنگرفرنگی بر وزن زنده و اندام های داخلی بجز ران و قلب معنی دار نبود. جوجه های دریافت کننده تتراکلریدکربن از کمترین وزن ران و قلب برخوردار بودند

جوجه های گوشتی، خصوصیات لاشه، کنگرفرنگی، عملکرد