رامین گیل خیری - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری ، موسسه آموزش عالی مارلیک، نوشهر، ایران
رضا قنبری - استادیار گروه معماری، موسسه آموزش عالی مارلیک ، نوشهر، ایران

مسکن از اصلی ترین دغدغه های انسان در همه مراحل حیات بشری بوده است. با توجه به رشد جمعیت و شهرنشینیو هچنین افزایش قیمت زمین در زمان حاضر، راهبرد بلندمرتبه ساز ی و ایجا د مجتمع ها ی مسکون ی رواج یافته است.با روی آوردن به ارتفاع اثرات منفی بر زندگی انسان ها به وجود آمد. از مهم ترین عواملی که در کاهش اثرات منفیبر ساکنان این نو ع ساختمان ها نقش اساسی ایفا می کند طراحی مناسب فضاها ی جمعی است. اگر فضاها ی جمعیاز طراحی مناسب برخوردار شوند و عرصه های ی جهت تعادل و تبادل نظرساکنان تبدیل می شوند. اما آنچه امروزه دراغلب ساختمان های بلندمرتبه با آن روبرو هستیم کاهش روابط و مشارکت اجتماعی ساکنان در این فضاهاست. دردوران های مختلف تاریخ، مسکن بر اساس نیازهای جسمی و روان ی او شکل گرفته است. انسان ها همواره نیاز بههمزیستی در کنار یک دیگر و برقراری روابط اجتماعی داشته اند. انسان موجودی اجتماعی است و نیاز ذاتی به برقرا ریتعاملات اجتماعی دارد. تحقیقات نشان می دهند که عوامل زیباشناسانه در تجمع پذیری فضاها و تشویق مردم بهبرقرار ی روابط اجتماعی به تنهایی کافی نیستند و ویژگی های کارکرد ی و فعالیتی فضاها هستند که آن را به لحاظتعاملات اجتماعی موفق می سازند. در تحقیق پیش رو سعی بر تقویت این نیاز اجتماعی انسان از طریق خلق فضاهایسرزنده، ایمن ، متنوع.... می باشد که امکان مشارکت، گفت و شنود، معاشرت ها ی دوستانه، ارتباط چهره به چهره،آمد و شد، ایجاد خاطرات جمعی، گردهمایی مختلف و شرکت در فعالیت های جمعی ایجاد شود .

عوامل زیباشناسانه، فضاهای جمعی، تعاملات اجتماعی، مجتمع مسکونی