تحلیل قاعده کاهی گونه ای جغرافیایی و جلوه های بومی زبان در غزل معاصر
عنوان مقاله: تحلیل قاعده کاهی گونه ای جغرافیایی و جلوه های بومی زبان در غزل معاصر
شناسه ملی مقاله: JR_JBASH-11-4_002
منتشر شده در در سال 1398
شناسه ملی مقاله: JR_JBASH-11-4_002
منتشر شده در در سال 1398
مشخصات نویسندگان مقاله:
عبدالله حسن زاده میرعلی - سمنان دانشگاه سمنان،گروه زبان وادبیات فارسی
یدالله شکری - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سمنان
جواد جعفری نسب - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سمنان
خلاصه مقاله:
عبدالله حسن زاده میرعلی - سمنان دانشگاه سمنان،گروه زبان وادبیات فارسی
یدالله شکری - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سمنان
جواد جعفری نسب - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سمنان
هدف مقالهی حاضر آن است که با نگاهی تحلیلی، چگونگی کاربرد قاعدهکاهی گونه ای جغرافیایی را بهعنوان یک «هنرسازه» و جلوهی بومی زبان در غزل معاصر نشان دهد. سوال مقاله این است که انگیزههای غزلسرایان امروز از بهرهگیری از گویش منطقهای و لهجههای محلی در غزل معیار امروز و اشکال و انواع آن چه بوده است؟ بدنهی اصلی مقاله را تحلیل رویکرد غزلسرایان معاصر به قاعدهکاهی جغرافیایی و نمود جلوههای بومی زبان در قالب کاربرد واژههایی از لهجههای محلی، مصراعها و ابیات گویشی در غزل رسمی معاصر و درنهایت، غزل محاورهای و گویشی تشکیل میدهد. پژوهش حاضر به روش کتابخانهای و به شیوهی توصیفی- تحلیلی نوشته شده و در پایان این نتیجه رسیده است که ایجاد صمیمیت در مخاطب و هویتبخشی بومی به غزل امروز و از همه مهمتر، رسیدن به نوعی آشناییزدایی از راه گریز از گونهی نوشتاری معیار، به واژگان و ساخت نحوی گفتار و بهویژه گویش محلی، از پیامدهای بهکارگیری عناصر بومی زبان در غزل معاصر است. واژههای کلیدی: غزل معاصر، آشناییزدایی، عناصر بومی زبان، قاعدهکاهی گونهای.
کلمات کلیدی: غزل معاصر, آشناییزدایی, عناصر بومی زبان, قاعدهکاهی گونهای
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1458937/