محمد رافتی - دکتری، گروه مدیریت دولتی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران
مرتضی موسی خانی - استاد، گروه مدیریت دولتی، واحد علوم تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
محمدرضا ذبیحی - استادیار، گروه مدیریت دولتی، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران (عهده دار مکاتبات)
محمود قربانی - دانشیار، گروه مدیریت دولتی، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران
حامد رحمانی - استادیار، گروه مدیریت دولتی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران

مربیگری، پارادایمی جدید در یادگیری و حلقه اتصال دو واژه توسعه سرمایه انسانی و یادگیری سازمانی است که افراد را قادر می سازد خودرا سریعتر با تغییرات محیطی وفق داده و ظرفیت ها و توانایی های خود را شناسایی کنند و از طریق بالفعل کردن استعدادهای بالقوه منابع انسانی سازمان که محرک های کلیدی موفقیت هر سازمانی هستند منجر به افزایش بهره وری سازمان می شود. لذا هدف پژوهش حاضر واکاوی عوامل موثر بر استقرار مربیگری در سازمانهای دولتی می باشدکه به روش کیفی و از نوع تحلیل محتوا انجام شده است . نمونه آماری در این پژوهش، ۱۲ نفر از خبرگان در زمینه روش های آموزشی و مربیگری در سازمان بودند که دارای تالیفاتی در زمینه مربیگری در سازمان نیز بوده اند و به صورت روش نمونه گیری گلوله برفی انتخاب شده اند و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار مکس کیودا استفاده شده است .نتایج حاصل از تحقیق، دو عامل منابع انسانی و سازمانی را شناسایی نمود. عامل منابع انسانی شامل دو بعد مربی و متربی و عامل سازمانی شامل دو بعد ساختاری و محتوایی می باشد.

مربیگری, عامل منابع انسانی, عامل سازمانی, تحلیل محتوا