رضا محمدی چابکی - عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی

مقاله حاضر با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی به تحلیل رویکرد یادگیری ترکیبی پرداخته و پرسش از میزان عاملیت یادگیرنده در رویکردهای مختلف را مدنظر قرار داده است. رویکردهای سنتی تربیت با تاکید بر نقش معلم و محوریت محتوای معین و آموزش در فضا و زمان مشخص، موجب کاهش عاملیت یادگیرنده می شود. رویکرد یادگیری ترکیبی، ترکیب تجارب یادگیری حضوری و مجازی را مدنظر دارد. در این رویکرد، یادگیرندگان نقش فعال تری دارند؛ به طوری که دسترسی آنها به منابع آموزشی متنوع در فضاهای برخط و استفاده از تدریس معلمان مختلف که درس های خود را به طور آزاد منتشر کرده اند، بیش ازپیش افزایش داشته است. همچنین، فضا و زمان آموزشی محدود به کلاس و ساعت خاص درس نیست و یادگیرندگان در زمان و مکان موردنظر خود می توانند از درس ها استفاده کنند. این امر،در مقایسه با رویکرد سنتی تربیت، شرایط بهتری برای افزایش عاملیت یادگیرندگان ایجاد می کند.

آموزش مجازی، یادگیری ترکیبی، عاملیت یادگیرنده