ابوالفضل- خسرو غفاری-باقری نوع پرست - تربیت مدرس

رویکرد فضیلت در تربیت اخلاقی که سابقه آن به ارسطو میرسد، در دهههای اخیر دوباره احیا گردیده است. در این مقاله جایگاه فضیلتگرایی در برابر رویکردهای سازگاری و استقلال مشخص شده، آنگاه مبانی طبیعتگرایانه، جمعگرایانه و عینیتگرایانه آن مطرح گردیده و معیارهای تمایز (به ویژه منشی بودن) آن از رویکردهای دیگر، بیان شده است. سپس با توجه به آرای ارسطو، به برتری تبیین این رویکرد در قبال مساله ضعف اخلاقی اشاره شده است. در نهایت از مهارتآموزی، سرمشقدهی وحکایت به عنوان روشهای مقبول فضیلتگرایی یاد شده و نقش معلم و مشارکت خانه و مدرسه در امر تربیت اخلاقی، مورد تاکید قرار گرفته است.

تربیت اخلاقی, اخلاق فضیلت, فضیلت‎گرایی, ارسطو, دیوید کار