محمدعلی صادقیان - دانشجوی کارشناسی ارشد اگرواکولوژی، گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، دانشکده کشاورزی دانشگاه مراغه، میاندوآب

مدیریت حاصلخیزی خاک از طریق استفاده از کودهای زیستی و آلی یکی از اجزای حیاتی کشاورزی پایدار میباشد. بر این اساس، به منظور ارزیابی اثر کودهای زیستی، آلی و شیمیایی بر روی تغییرات عملکردی وفیتوهورمونی در چغندر قند، آزمایشی مزرعه ای بر پایه طرح بلوکهای کامل تصادفی با ۱۳ تیمار و ۳ تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی میاندوآب در سال ۱۳۹۴ اجرا شد.نتایج حاصله نشان داد ، مقدار هورمونهای اکسین، آبسزیک اسید و جیبرلین بطور معنیداری تحت تاثیر تیمارهای کودی در سطح احتمال یک درصد قرار گرفت. بیشترین مقدار هورمون اکسین ۳۶۵) نانوگرم بر گرم وزنتر) با کاربرد ۲۰ تن در هکتار ورمی کمپوست + ۵۰ درصد کود شیمیایی (T۵) بدون اختلاف معنیدار با تیمارهای ) T۱۳ نیتروکسین + فسفاته بارور ۲۰ + ۲ تن ورمی کمپوست ۵۰ + درصد کود شیمیایی) و T۷ (نیتروکسین + فسفات بارور ۱۰ + ۲ تن ورمی کمپوست) مشاهده شد.. بیشترین رشد ریشه (بخش اقتصادی و عملکردی چغندرقند) زمانی مشاهده گردید که از هر سه نوع کود زیستی، ورمی کمپوست و شیمیایی به صورت توام مورد استفاده قرار گرفت (تیمار نیتروکسین + فسفاته بارور ۲۰ + ۲ تن ورمی کمپوست ۵۰ + درصد کود شیمیایی)، کمترین عملکرد ریشه نیز در گیاهان تغذیه شده با ۱۰ تن در هکتار ورمی کمپوست (T۲) حاصل شد. بنابراین، کاربرد تلفیقی کودهای آلی و زیستی به همراه مقادیر کاهش یافته کود شیمیایی (T۱۳)، نه تنها باعث افزایش هورمون های رشد، درراستای آن باعث افزایش عملکردو کاهش خطر آلودگی محیط زیست به دلیل کاهش مصرف کودهای شیمیایی گردید.

چغندرقند، کودهای زیستی و آلی، خصوصیات عملکردی، هورمون های رشد