محمدحسین دهقانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده عمران، معماری و شهرسازی دانشگاه ایوانکی، سمنان، ایران
مریم اسفندیاری - دکتری معماری، دانشکده هنر و معماری دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

اجتماعی پذیری به عنوان یکی از ویژگی های فضایی در ارتقای پایداری اجتماعی شهری، در تعریف کیفیت فضاهای عمومی مورد تاکید است. مقاله ی حاضر در مطالعه ی یکی از فضاهای عمومی شهری با ماهیت فرهنگی (موزه) به بررسی نقش پیکره بندی فضایی و اجتماع پذیری در آنها خواهد پرداخت. به عبارت دیگر انواع پیکره های باز، بسته و نیمه باز در کالبد موزه های مورد مطالعه، به عنوان بسترهای اجتماع پذیری در تعریف تعامل و فعالیت های فرهنگی و اجتماعی این مکان ها، مطالعه خواهد شد. این امر با رویکردی کیفی با راهبرد تحلیل محتوای آشکار به بررسی موردی میپردازد (موزه ایران باستان، موزه باستان شناسی و هنر اسلامی ایران و موزه ی هنرهای معاصر) که دارای ویژگی های کالبدی متنوعی به عنوان جامعه ی مورد مطالعه هستند. بر اساس یافته ای این مطالعه فضاهای که دارای پیکره های کالبدی نیمه باز و باز همچون حیاط، ایوان و رواق هستند، اجتماع پذیرترند.

تعاملات فرهنگی- اجتماعی، فضاهای عمومی، اجتماع پذیری، پیکره بندی فضا، فضای باز، موزه