صفورا باقرزاده نیم چاهی - گروه روانشناسی، واحد ساری، دانشگاه آزاداسلامی، ساری، ایران
سیده لیلا حسینی طبقدهی - استادیار گروه مدیریت، واحد رامسر، دانشگاه آزاداسلامی، رامسر، ایران
مریم حافظیان - استادیارگروه مدیریت آموزشی، واحد بجنورد، دانشگاه آزاداسلامی، بجنورد، ایران

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین خودآگاهی و یادگیری خودتنظیمی با سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر دوره متوسطه دوم شهرستان ساری بوده است. روش پژوهش از نوع همبستگی است. نمونه پژوهش مشتمل بر ۳۴۶ دانش آموز دختر است که به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شده و سه پرسش نامه خودشناسی فنیگستین و همکاران (۱۹۷۵)، یادگیری خودتنظیمی بوفارد و همکاران (۱۹۹۵) و سازگاری اجتماعی سینگ و سینها (۱۹۹۳) را تکمیل کردند. برای تجزیه وتحلیل داده های پژوهش از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته ها نشان داد، بین خودآگاهی و یادگیری خودتنظیمی با سازگاری اجتماعی رابطه معنادار وجود دارد (۰۱/۰>p). نتایج رگرسیون نیز نشان داد که خودآگاهی و یادگیری خودتنظیمی  ۳ /۳ درصد از واریانس سازگاری اجتماعی را تبیین می کنند. بر اساس یافته ها، عملیاتی کردن کارگاه های آموزشی در رابطه با خودآگاهی و یادگیری خودتنظیمی به منظور افزایش سازگاری اجتماعی و برقراری روابط بهینه با دیگران پیشنهاد می شود. 

خودآگاهی, سازگاری اجتماعی, یادگیری خود تنظیمی