وحید کرد فیروزجایی - پژوهشگر، دانشگاه صنعتی مالک اشتر، پژوهشکده علوم و فناوری شمال، فریدونکنار
مظاهر رحیمی - استادیار، دانشگاه صنعتی مالک اشتر، پژوهشکده علوم و فناوری شمال، فریدونکنار
محمد رضایی فیروزجایی - پژوهشگر، دانشگاه صنعتی مالک اشتر، پژوهشکده علوم و فناوری شمال، فریدونکنار
مجید صدیقی - پژوهشگر، دانشگاه صنعتی مالک اشتر، پژوهشکده علوم و فناوری شمال، فریدونکنار

هیدروژن بعنوان فراوان ترین عنصر موجود در سطح زمین به روشهای مختلف قابل تولید می باشد. دو روش عمده برای تولید هیدروژن با روش ریفرمینگ وجود دارد که عبارتند از: ریفرمینگ با بخارآب و اکسیداسیون جزئی. در روش ریفرمینگ با بخارآب، طی واکنش خوراک با بخارآب، مخلوط گازی حاوی هیدروژن تولید میشود. منابع انرژی تجدیدپذیر و تجدیدناپذیر مثل سوختهای گوناگون هیدروکربنی و الکلی میتوانند به عنوان خوراک برای تولید هیدروژن به کار برده شوند، اما برای تولید هیدروژن باید خوراک مناسبی انتخاب شود. خوراکی که دارای محتوای انرژی بالا، قابل دسترسی و ارزان باشد. اگرچه دانسیته انرژی متانول از سوختهای بنزینی و دیزلی پایینتر است، اما متانول یک خوراک مناسب است که در مقایسه با بنزین و گازطبیعی که دارای دمای عملیاتی ۴۵۰ تا ºC۹۰۰ است میتواند در دماهای نسبتا کم (ºC ۲۵۰)، به هیدروژن تبدیل شود. از طرف دیگر، میزان سولفور یا سایر سموم کاتالیستی در متانول صفر یا بسیار ناچیز است. متانول، همچنین ایمنتر و از نظر محیطی بیخطرتر از بنزین است. هدف از این مقاله مدلسازی و شبیهسازی راکتور ریفرمینگ برای تبدیل سوخت متانول به هیدروژن و همچنین طراحی فرایند ریفرمینگ برای تولید هیدروژن موردنیاز پیل سوختی پلیمری ۶۰ وات بدست آمده و بهینه شده است.

ریفرمینگ، سوخت مایع، متانول، هیدروژن