هوا حسنوند - دانشجوی دکتری منابع طبیعی مهندسی جنگل ،گروه جنگل،دانشکده منابع طبیعی،دانشگاه ساری
مژگان حسنوند - دانشجوی دکتری منابع طبیعی مهندسی جنگل ،گروه جنگل،دانشکده منابع طبیعی،دانشگاه ساری

مدیریت توسعه اراضی شهری بعنوان موثرترین ابزار برنامه ریزی شهری، مورد توجه برنامه ریزان وسیاست گذاران شهری می باشد .مدیریت توسعه اراضی شهری بخشی از مدیریت شهری بوده و هسته ی کانونی آن را تشکیل می دهد .و در برخی کشورها همچون ایران ، مدیریت شهری یکپارچه و واحدی وجود ندارد و دستگاه هائی در سطح ملی در اداره و ارائه خدمات شهری مشارکت دارند که در چنین حالتی باید مدیریت شهری را شامل شهرداری و شعبات یا نمایندگی های شهری آن دستگاه ها نیز دانست. هدف اساسی از مدریت و برنامه ریزی آمایش سرزمین توزیع فعالیت های اقتصادی، اجتماعی و ظرفیت های آشکار و پنهان با توجه به تحولات و دگرگونی های هر محیط با نیاز سنجی و شناخت واقعی از آن محیط و بادیدی بلند مدت بمنظور بهره برداری بهینه از امکانات وشرایط و استفاده مناسب از توانمندیها و قابلیت های موجود، می باشد .برنامه های آمایشی در راستای توسعه ی پایدار و باایجاد سه عنصر انسانی ، فضا و فعالیت بمنظور بهینه سازی روند مدیریتی در موضوعات محیطی ،انسانی و طبیعی( اکولوژیکی ) بر اساس نیاز های واقعی اقتصادی و اجتماعی سرزمین تدوین واجرایی می شوند واین برنامه ها می بایست بارویکرد همه سو نگر و به دور از بخشی نگری منجر به ایجاد تعادل منطقه ای و تمرکز زدایی گردند و راهکارهای مناسب را برای تحقق توسعه پایدار در سطح سرزمین ارائه نمایند .حرکت کشور ما در مسیر توسعه پایدار مستلزم توجه به ویژگی های منطقه ای،محلی و قابلیت و توانایی های اکولوژیکی، اقتصادی و اجتماعی آن در برنامه ریزی توسعه می باشد، تا ضمن توجه به شاخص های زیست محیطی ،اقتصادی، اجتماعی هر منطقه نیازهای فعلی بدون به خطر انداختن منابع و ظرفیت های نسل آینده برآورده گردند.

مدیریت توسعه اراضی شهری، برنامه ریزی آمایش سرزمین، توسعه ی پایدار، بهینه سازی روند مدیریتی