محمد حاجی زاده - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز
بهمن فیروزمندی شیره جین - دانشگاه تهران
محمدرضا سعیدی هرسینی - پژوهشکده تحقیق و توسعه سازمان مطالعه و تدوین ( سمت )

مرگ یکی از موارد مهم، اما مبهم زندگی انسان در طول تاریخ بوده است.به نظر می رسد اولین نشانه های آگاهی انسان از این امر،به عصر آغازین یکجانشینی می رسد که با آگاه شدن انسان این دوره از امور اطرافش،شروع شده است.هرچند اطلاعات ما از این آشنایی اندک است،اما می توان مطمئن بود که انسان دوره اولیه نگاهی آیینی به مردگانش داشته است.مرگ را عنصری آسمانی می دانسته است دیدگاهی که هنوز اعتبار دارد .با نگاهی به شیوه های تدفین در دوره هخامنشی،می توان رد پای دو عنصر ترس و احترام را در میان مردم این عصر مشاهده نمود.از ساختار و اشکال متفاوت آرامگاه های هخامنشی همچنین می توان نتیجه گرفت که آنها نگاهی ویژه به مرگ و مهمات آن داشته اند.در دوره هخامنشی می شود پنج شیوه تدفین آرامگاه سازی،تدفین گوردخمه ای،تدفین تابوتی،تدفین استودانی، گودالی ساده مشاهده نمود که در پشت هریک از این شیوه های تدفین تفکری تازه پنهان است.پیگیری سنت های فرهنگی هخامنشی در سرزمین های تحت تابعیت هخامنشیان مانند تاتارلی در آسیای صغیر و حاجی نبی در سوریه،بخش دیگری از این مقاله را تشکیل داده است که در این بخش به بررسی سنت های رایج این امپراطوری در این دو محدوده می پردازد.پژوهش حاضر برابر تعاریف موجود،در ردیف انواع تحقیقات بنیادی و جزو پژوهش های کیفی قرار می گیرد و هدف آن جستجو برای کشف واقعیات و یا رسیدن به مرزهای شناخت درست از پدیده می باشد.در این پژوهش از شیوه بازدید میدانی،کتابخانه ای،و بررسی آثار و اسناد موزه ای استفاده شده است.

باستان شناسی مرگ , تدفین هخامنشی , تومولوس تاتارلی , حاجی نبی