ابراهیم شیروانی - کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران.
صدیقه دولت یاری - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه بین الملل، قشم، ایران.
عماد یوسفی - استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، قشم، ایران.
لیلا خواجه پور - استادیار گروه تعلیم و تربیت، دانشگاه آزاد اسلامی، قشم، ایران.

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه و سهم پیش بینی کنندگی احساس معنا در زندگی و حس انسجام در رشد پس از سانحه در متاهلین بهبود یافته از کرونا در شهر ایلام بود. طرح پژوهش حاضر کمی، مقطعی و به روش همبستگی بود و در آن سعی شد رابطه پیش بینی متغیر وابسته (رشد پس از سانحه) بر اساس متغیرهای مستقل (احساس معنا در زندگی و حس انسجام) تعیین شود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه بهبودیافتگان بیماری کرونا (۵۰۰۰ نفر) در شهر ایلام بودند که از بیمارستان مصطفی خمینی منطقه ۴ (ایلام) ترخیص شده بودند.  نمونه مورد مطالعه پژوهش بر اساس تعداد جامعه آماری تعیین شد، به این صورت که ابتدا حجم جامعه مشخص و سپس با توجه به جدول مورگان حجم نمونه (۳۵۰ نفر) برآورد شد و از این تعداد ۱۹۸ نفر مرد و ۱۵۲ نفر زن بودند. بنابراین روش نمونه گیری تصادفی بود. جمع­آوری داده­ها بر اساس پرسش نامه معنای زندگی استگر و اویشی (۲۰۰۴)، پرسش نامه حس انسجام انتونووسکی (۱۹۹۳) و پرسش نامه رشد پس از سانحه تدسچی و کالهون (۱۹۹۶)، انجام گرفت. نتایج تحقیق نشان داد احساس معنا در زندگی و همچنین احساس انسجام به­صورت معنی­داری رشد پس از سانحه را پیش­بینی می­کنند. بدین­معنی که هرچه میزان احساس معنا در زندگی و احساس انسجام در بهبودیافتگان از کرونا بالاتر بود، رشد پس از سانحه بیشتری را تجربه کرده بودند (p<۰/۰۵). براساس این نتایج می­توان گفت که تقویت احساس معنا در زندگی و حس انسجام در افراد مبتلا به بیماری کرونا، می­تواند به­عنوان یک آیتم مهم جهت ممکن ساختن تحمل این بیماری و همچنین تغییرات و رشد مثبت پس از آن مورد توجه قرار گیرد.

احساس معنا در زندگی, حس انسجام, رشد پس از سانحه, کرونا