میثم نوروزی - عضو هیات علمی دانشگاه بوعلی سینا،همدان،ایران
مهدی اسکندری خوشگو - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق بین الملل،موسسه آموزش عالی عمران و توسعه همدان

اقتصاد سبز یا اقتصاد محیط زیست در دهه های اخیر موردتوجه بسیاری از دولت ها قرار گرفته و تاثیرات متقابل اقتصاد و محیط زیست به واقعیت غیرقابل انکاری تبدیل شده است؛ به نحوی که سیاست های اقتصادی بر محیط زیست اثرگذارند و در مقابل نیز اقتصاد از تغییرات زیست محیطی تاثیر می پذیرد. آلودگی های زیست محیطی یکی از مهم ترین چالش های جوامع است که در کشورهای پیشرفته با سرمایه گذاری در بخش انرژی های تجدیدپذیر، فناوری های نوین در کنترل آلودگی های زیست محیطی و بهبود کارآیی انرژی، گام هایی در راستای بهبود آن برداشته شده، اما در کشورهای درحال توسعه موردتوجه قرار نگرفته است. شاخص GGEI اولین شاخص مطرح شده در زمینه اقتصاد سبز است که در سال ۲۰۱۰ معرفی شد و امروزه توسط سیاست گذاران، سازمان های بین المللی، جوامع مدنی و بخش های خصوصی بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. کاهش آلودگی اکوسیستم، استفاده از انرژی های تجدیدپذیر و ترویج مشاغل سبز در جامعه امری قابل تحقق خواهد بود. پیاده سازی راهکارهای "پایداری محیط زیست" در مفهوم اصطالح "اقتصاد سبز" قابل اجرا است که راهکارها شامل تمامی سیاست های راهبردی جهت حفظ امنیت و بقای زیست بوم می باشند. این مقاله ضمن بررسی مفاهیم اقتصاد سبز و لزوم بکارگیری آن جهت دستیابی به توسعه پایدار،"اقتصاد سبز" را مهمترین راهبرد جهت دستیابی به شهرسبز تلقی می کند. همچنین در این پژوهش ضمن ارائه شاخص های کاربردی اقتصاد سبز، میزان عملکرد و ادراک کشورهای مختلف پیرامون این راهبرد بررسی می گردد. در پایان این مقاله با اشاره به راهکارهای اجرایی اقتصاد سبز، لزوم پیاده سازی آن را برای هر شهر یا کشور امری ضروری می داند.

توسعه پایدار، اقتصاد سبز، شاخص اقتصاد سبز، شهر سبز