سینا کریمی - دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران
هادی رمضانی اعتدالی - گروه علوم و مهندسی آب دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)
عباس ستوده نیا - گروه مهندسی آب دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره)

افزایش شهرنشینی و صنعتی شدن شهرها موجب افزایش آلاینده ها و تولید عناصر سمی بسیاری شده است. یکی از این آلاینده ها آرسنیک است که در دسته سمی ترین و خطرناک ترین عنصرهای موجود در آب آشامیدنی قرار گرفته است. هدف از انجام این پژوهش به‎حداقل رساندن میزان آرسنیک در آب آشامیدنی به‎روش انعقاد و لختهسازی با استفاده از کلروفریک است. در روش انعقاد و لخته‎سازی برای حذف آلاینده موردنظر یکpH  و یک مقدار بهینه وجود دارد که چه کمتر و چه بیشتر از این مقادیر بهینه باعث کاهش حذف آلاینده میشود. زیرا در مقدار بهینه، لجنهای ریزتری تشکیل میشود. بنابراین برای تعیین شرایط بهینه حذف آرسنیک به‎روش انعقاد و لخته سازی، در مرحله اول میزان pH بهینه به‎کمک آزمایش جار تعیین شد. سپس با انتخاب کلرور فریک به‎عنوان ماده منعقدکننده و آهک به‎عنوان کمک منعقدکننده و هم‎چنین میزان pH بهینه، مقدار بهینه ماده شیمیایی تعیین شد. در پایان غلظت باقیمانده آرسنیک به‎روش طیف‎سنجی جذب اتمی هیدرید اندازهگیری شد. غلظت آرسنیک نمونه آب اولیه برابر با ۹۱ میکروگرم بر لیتر بود. آزمایش جار در طی دو مرحله با منعقدکننده کلرورفریک صورت‎گرفت. در مرحله اول میزان pH بهینه ۶ و در مقدار غلظت ثابت برابر ۵ میلی گرم بر لیتر کلروفریک بهدست آمد. در مرحله دوم با ثابت نگه داشتن مقدار pH بهینه ۶، غلظت ۱ میلی گرم در لیتر آهک به‎عنوان کمک منعقدکننده و تغییر غلظت کلروفریک، راندمان حذف آرسنیک در بهترین حالت به‎کمک ماده منعقدکننده کلرورفریک با غلظت ۵/۶ میلی گرم بر لیتر، به ۳/۹۸ درصد رسید، که برابر با ۵/۱ میکروگرم بر لیتر بود. با توجه به میزان استاندارد سازمان بهداشت جهانی (۱۰ میکروگرم بر لیتر) نتیجه قابل‎قبولی را به‎همراه داشت. نتیجه این پژوهش بیانگر آن است که روش انعقاد و لخته سازی با منعقدکننده کلرورفریک و میزان ثابتی از آهک به‎عنوان کمک منعقدکننده کارایی بالایی در حذف آرسنیک دارد.

آرسنیک, آب آشامیدنی, انعقاد و لخته سازی, کلرورفریک