حسین شنوایی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تهران
سمیرا جولایی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تهران

در دهه های اخیر، نظام برنامه ریزی در سطح جهانی به علت پویایی ذاتی جوامع انسانی و ناکارآمدی نظریه ها در حل چالش ها، شاهد تغییر مفهوم اندیشه توسعه بوده است. بازاندیشی فکری توسعه، ارزیابی چارچوب مفهومی نظریه های برنامه ریزی در عرصه توسعه روستایی را اجتناب ناپذیر مینماید. در این مقاله سعی شد پیشنهاداتی برای تدوین سیاست های توسعه روستایی برنامه هفتم (توسعه) مبتنی بر چارچوب اقتصاد مقاومتی ارائه گردد. این سیاست ها می توانند از جنبه مفهومی در انطباق نسبی با سیاست های اقتصاد مقاومتی دچار تحولی بنیادین در عرصه برنامه ریزی گردد. توسعه روستایی به عنوان هدف یا راهبرد دستیابی به توسعه در کشورهای در حالتوسعه که بخش زیادی از جمعیت آنها در روستاها زندگی می کنند مورد تاکید است. با توجه به ابلاغ سیاست های اقتصاد مقاومتی از یک سو و نقش برنامه ریزی در دستیابی به توسعه، و در نظر گرفتن این مطلب که برنامه ریزی به عنوان یک فرایند دارای مراحل مختلفی از جمله تهیه برنامه، اجرا، نظارت و ارزشیابی می باشد، اتخاذ یک روش شناسی مشخص در چارچوب اقتصاد مقاومتی ضروری می باشد. روش پژوهش بصورت مقاله مروری و تحلیل محتواست. روش جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای و برای تفهیم، مبتنی بر مقوله ها از روش استدلال منطقی استفاده شده است. تلاش شد تا با توجه به وضع موجود و تحولات آتی مناطق روستایی، نحوه تدوین چشم انداز توسعه مناطق روستایی در افق ۱۴۲۰به بحث گذاشته شود. یافته ها نشان داد که با رویکرد اقتصاد مقاومتی در تدوین برنامه هفتم توسعه می توان از راهبرد توسعه جوامع محلی بهره برد و مدل مناسبی نیز برای تبدیل اهداف راهبرد به شاخص های عملکردی بکار گرفت. این چارچوب در برگیرنده وضعیت سکونتگاه های روستایی بر اساس شاخص های توسعه سکونتگاه های روستایی کشور نقشی مهم در توسعه ملی و تبیین مسائل کلیدی ایفا می کند.

چشم انداز، توسعه روستایی، برنامه هفتم توسعه، اقتصاد مقاومتی