سیده فاطمه موسوی نسب - دانشجوی کارشناسی، گروه متالورژی و مواد، دانشکده مهندسی، دانشگاه فردوسی مشهد، خراسان رضوی، ایران
احسان محمدی زهرانی - استادیار، گروه متالورژی و مواد، دانشکده مهندسی، دانشگاه فردوسی مشهد، خراسان رضوی، ایران

ایمپلنت های دائمی می توانند جایگزین بخش های بدن انسان شوند و در بقیه عمر بیمار نقش داشته باشند. تیتانیوم و آلیاژهای آن به دلیل زیست سازگاری برجسته، خواص مکانیکی مناسب و مقاومت در برابر خوردگی به طور گسترده در کاربردهای زیست پزشکی مورداستفاده قرار می گیرند. فناوری ساخت افزایشی در سال های اخیر به دلیل مزایایی از جمله هزینه کمتر، سفارشی سازی ایمپلنت برای بیماران، کمک به کاهش مدول و افزایش استخوان زایی از طریق ایجاد یک ایمپلنت متخلخل نسبت به روش های مرسوم مانند متالورژی پودر و ریخته گری به طور فزاینده ای برای ساخت ایمپلنت های تیتانیومی استفاده شده است. تکنیک های ساخت افزایشی بیش از ۲۰ سال توسعه را تجربه کرده است و اکنون یکی از سریع ترین فناوری های پیشرفته تولیدی در جهان است. ساخت افزایشی به روشی اشاره داد که به وسیله آن محصول نهایی با افزودن متوالی یک ماده بر اساس نمایش دیجیتالی هندسه موردنظر ساخته می شود. در طول سال های گذشته طیف گسترده ای از مواد فلزی مانند آلومینیوم، مس و فولاد توسط ساخت افزایشی تولید شده اند. تیتانیوم و آلیاژهای آن با روش های مختلفی از جمله تف جوشی لیزری انتخابی، ذوب با پرتو الکترونی، ذوب لیزری انتخابی و ... تولید می شوند که در این مقاله مروری به بررسی این تکنیک ها می پردازیم.

تیتانیوم، ایمپلنت، زیست سازگاری، ساخت افزایشی، Ti-۶Al-۴V