نورا احسانگر - دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، دانشکده علوم اداری و اقتصاد، دانشگاه اصفهان.
علیرضا یزدانیان - دانشیار گروه حقوق خصوصی، دانشکده علوم اداری و اقتصاد، دانشگاه اصفهان .
حسن بادینی - دانشیار حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه تهران

اصطلاح قرارداد یک­جانبه در ظاهر حاوی یک تعارض صریح است زیرا قراردادها حداقل دو طرف داشته و دوجانبه­اند. اعمال حقوقی یک­­جانبه از دایره­ی عقود خارج و در شمار ایقاعات هستند. اصطلاح قرارداد یک­جانبه در انگلیس به عقودی اطلاق می­شود که با تحقق قبولی تنها ایجاب­کننده در برابر مخاطب، متعهد شده و از ناحیه مخاطب تعهدی وجود ندارد که قبول چنین قراردادی منحصر به قبول فعلی بوده لیکن در حقوق فرانسه به عقد یک تعهدی اطلاق می­شود که قبول آن به هر یک از طرق موجود برای ابراز قبولی ممکن است. در حقوق ایران، گرچه قرارداد یک­جانبه تحت چنین عنوانی شناخته شده نیست اما نهاد مشابهی تحت عنوان عقود یک تعهدی وجود دارد که نه تنها با مفهوم فرانسوی آن سازگار است بلکه در صورت قبول فعلی با قرارداد یک­جانبه به مفهوم موجود در حقوق انگلیس نیز قابل قیاس است. در حقوق انگلیس قرارداد از هنگام شروع انجام عمل منعقد می­شود و به دلیل اتکاء مخاطب به مفاد ایجاب، ایجاب­کننده فرصت رجوع از انشاء خود را از دست می­دهد ولو اینکه بر طبق قاعده کلی، زمان انعقاد قرارداد، زمان دریافت قبولی باشد. در حقوق ایران به جهت عدم تصریح فقها و فقدان نص قانونی، این موضوعات با ابهامات زیادی مواجه است در حالی­که طرح آن در قانون مدنی نه تنها بر غنای ادبیات حقوقی می­افزاید بلکه در عمل آثار مترتب بر این تقسیم­بندی می­تواند ابهامات دادگاه­ها را برطرف نماید. نتیجه پژوهش بیانگر این است که حقوق ایران بدون هیچ گونه مانعی، ظرفیت پذیرش قرارداد یک­جانبه را دارد که در این مقاله با روش توصیفی تحلیلی به شیوه­ی تطبیقی مورد بحث قرار می­گیرد.

قرارداد یک جانبه, عقد یک تعهدی, زمان قبولی, قبول فعلی