یاسین نجفی زادگان - کارشناسی روانشناسی بالینی، دانشگاه علامه طباطباییکارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب دکتری روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج
مهناز امیری خواجیکلا - دانشجوی کارشناسی روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی(ره)

خانواده نخستین هسته اجتماع و اساسی ترین بنیانجوامع است که افراد هر جامعه ای در بستر آن رشد و نموپیدا کرده و از آن طریق وارد جامعه می شوند. از جملهمظاهر زندگی انسان، وجود تعامل سازنده میان انسان ها وبرقرار بودن عشق به همنوع و همدلی به یکدیگر است)بایرمن و کلورسون، ۲۰۱۴ (. اگر خانواده محیطی سالم وسازنده و والدین به سبک دلبستگی ایمن مجهز باشند،کمتر پیش می آید که اعضاء آن به نهادهای درمانینیازمند گردند. اما نظر به اینکه میزان ارزشمندی هرپدیده با دشواری حفظ آن در آمیخته است، قدمتمشکلات خانواده نیز به قدرت تشکیل این نظام بودهاست)کرگو، ۲۰۰۶ (. صمیمیت زناشویی یک مشخصهکلیدی و مهم روابط زناشویی و از ویژگیهای بارز یکازدواج موفق به شمار میآید. این ویژگی به وجود تعاملبین همسران اشاره میکند. نبود با کمبود آن شاخصآشفتگی در روابط زناشویی است )ویکس و همکاران۲۰۰۹ (. بروز اختلافات و تعارضهای زناشویی، علاوه برکاهش صمیمیت زناشویی، سازگاری زناشویی را نیزکاهش میدهد )فتوحی و همکاران ۱۳۹۷ (. سازگاریزناشویی وضعیتی است که در آن زن و شوهر در بیشترمواقع احساس خوشبختی و رضایت دارند و از کنار همبودن لذت میبرند. این سازگاری از طریق علاقه متقابل،مراقبت از یکدیگر، پذیرش، درک و ارضاء نیازها ایجادمیشود )سیرهینلو و همکاران، ۲۰۱۷ (. سازگاری زناشویی در نظام خانواده، عنصر ارتباط تعیین کننده است و باتوجه به اینکه اولین و مهم ترین زیر مجموعه خانواده، زیرمجموعه زن و شوهری است، کیفیت ارتباط بین زن وشوهر قویترین پیش بینی کننده استحکام خانواده است)برنشتاین، ۱۹۸۶