منوچهر وثوقی - تهران، دانشگاه صنعتی شریف، دانشکده مهندسی شیمی
مهدی فرخی - تهران، انستیتو پاستور ایران، بخش بانک سلولی
شاهین بنکدار - تهران، انستیتو پاستور ایران، بخش بانک سلولی
آناهیتا دانشور - تهران، دانشگاه صنعتی شریف، پژوهشکده علوم و فناوری نانو

هیدروژل های تزریقی تخریب پذیر، به طور گسترده در زمینه های متنوع پزشکی دارویی ازجملهتهیه زخم پوش ها، مهندسی بافت و تهیه محمل های رسانش دارو/سلول و عوامل رشد مورداستفاده قرار گرفته اند. بالاخص،طی دهه گذشته، کاربرد هیدروژل های تزریقپذیر حساس به دما،با توجه به ویژگی هایی ازجمله انتقال فاز از حالت محلول به ژل در پاسخ به محرک خارجی،قابلیت شبیه سازی محیط ماتریس خارج سلولی به لحاظ ویژگی های فیزیکی-شیمیایی و زیستی(برای سلول ها)، وجود مقادیر زیاد آب در ساختار، ایجاد بستری متخلخل برای کاشت و تکثیرسلول ها و قابلیت انطباق مناسب با نقص های نامنظم به عنوان روش درمان کم تهاجمی، توجهقابل ملاحظه ای را به خود جلب کرده است. این سامانه های آبدوست پلیمری، پیش از استفاده،به صورت محلول آبی و سیال هستند؛ ولی پس از تزریق، تحت شرایط فیزیولوژیک، ضمن انتقالفاز به سرعت ژل میشوند. در این مقاله، ویژگی ها، مزایا و سازوکار ژل شدن هیدروژل هایتزریق پذیر حساس به دما به طور خلاصه بیان شده، پس از مرور بخشی از مطالعات صورت گرفتهدر زمینه کاربردهای این سامانه ها در حوزه مهندسی بافت طی سال های اخیر، چالش های موجوددر این حوزه مطرح می شود.

پلیمر حساس به دما، مهندسی بافت، پلوگزامر