حسن قراباغی - عضو هیئت علمی دانشگاه، دانشگاه ملایر، ملایر، ایران
علی عسگرعمرانی - دانشجوی کارشناسی ارشد فلسفه تعلیم و تربیت، دانشگاه ملایر، ملایر، ایران

انسان موجودی است که در تعامل با جامعه و روابط و مناسبات اجتماعی رشد می کند و به همان نسبت که ازنظر آثار وجودی خویش بر اجتماع تاثیر می گذارد، این آثار و خواص وجودی، با تشکیل هویتی مستقل، یک موجودیت اجتماعی را پدید می آورد که به نحو مقتضی فرد را تحت تاثیر و تربیت خویش قرار می دهد. با توجه به چنین تعاملی است که حضرت امیر (ع) به تاثیر تربیتی محیط اجتماع پرداخته و اهمیت و نقش آن را در سازندگی شخصیت فرد یادآور شده است. سلامت دین و دنیای مردم به سلامت اجتماع بستگی دارد. از این روست که تربیت افراد جز با اهتمام به تربیت اجتماع ممکن و میسر نیست. به تبع برخوردار بودن انسان از ابعاد گوناگون، تربیت نیز ابعادی دارد که شامل تربیت اخلاقی، دینی، عاطفی، جسمی، اجتماعی می شود. هریک از این ابعاد در متون اسلامی و سیره معصومین مورد توجه قرار گرفته اند که در ا ین نوشتار به مقوله تربیت اجتماعی از منظر نهج البلاغه پرداخته می شود. روش این پژوهش در قالب مطالعه موردی با استناد به منابع علمی و روایی است و محقق با استناد به کتاب های معتبر و نیز پژوهش های انجام شده در این راستا به اطلاعاتی دست یافته و در این زمینه اهداف و روش های تربیت اجتماعی از منظر نهج البلاغه را موردبررسی قرار می دهد و در پایان ویژگی های انسان رشد یافته ازمنظر نهج البلاغه فهرست وار و به صورت مدل مفهومی ارائه می نماید.

تربیت، تربیت اجتماعی، نهج البلاغه، انسان رشدیافته