فهیمه بشیری - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، کارشناس شهرسازی شهرداری سنقر کلیایی

امروزه اصطلاح قابلیت پیاده مداری کاربرد رو به گسترشی دارد و همانند سایر اصطلاحات شهرسازی نظیر سرزندگی و پایداری ،قابیلت پیاده مداری معنی ثابتی نداشته وبا هر پیشنهاد جدید گسترش می یابد. به طور عام قابلیت پیاده مداری برای توصیف محیط فیزیکی پیاده به کاربرده می شود. با اختراع خودرو، شهرها وارد چرخه احداث و تعریض خیابان و به تبع آن افزایش خودرو و افزایش مشکلات تردد شدند. این قضیه در مورد مرکز شهرها که روزگاری مملو از حضور اجتماعی افراد بود و بر اساس حرکت پیاده سازمان یافته بودند، بیش از پیش بروزکرده و زوال زندگی در این مراکز را به همراه آورد. افزایش تعداد خودروی شخصی، آلودگی روزافزون هوا، کمبود جا و گسترش مفاهیم مربوط به شهر پایدار و شهر سالم، نگاه به گذشته بی خودرو و ویژگی های شهرهای آن دوره سبب شد تا احیای قابلیت پیاده مداری شهرها مورد توجه برنامه ریزان و طراحان شهری واقع شود. تحقیق حاضر با تاکید بر اولویت بخشیدن به حرکت عابر پیاده به بررسی معیارهای فضای شهری پیاده مدار می پردازد. هدف از پژوهش حاضر مطالعه عوامل کیفی تاثیرگذار در شکل گیری فضاهای شهری پیاده مدار می باشد. بر ایناساس مقاله حاضر با روش مطالعه اسنادی و کتابخانه ای به دنبال بررسی معیارهای ارتقای پیاده مداری می باشد. در نتیجه با تعیین اهداف و انتخاب معیارها و روش سنجش کیفیت فضای شهری پیاده مدار، بتوانیم در راستای ارتقای کیفیت فضاهای شهری پیاده مدار درجهت حمل و نقل انسان محور در کشورگامی برداریم

معابر شهری ، پیاده مداری، فضای شهری، کیفیت فضا