فاطمه نهاوندی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران .
سمانه جلیلی صدرآباد - استادیار شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران

پس از انقلاب، شهرهای جدید به عنوان یکی از راهبردها و الگوهای توسعه شهری در جهت جذب سرریزهای جمعیتی شهرهای بزرگ و اسکان جمعیت مهاجر، طراحی و احداث شدند. تنوع فرهنگی ناشی از افزایش میزان مهاجرت در شهرهای جدید را می توان همچون شمشیری دو لبه در نظر گرفت که از سویی می تواند به عنوان پتانسیلی برای تجلی یافتن کثرت گرایی و پلورالیسم باشد و از سوی دیگر هم منجر به تضاد و تعارض فرهنگی و مشکلات مربوط به آنها شود. به طور کلی در نگاه فرهنگی به مسائل شهرهای جدید، می توان با توجه به زیرساخت های اجتماعی ، تقویت و بکارگیری آنها در برنامه ریزی فرهنگی ، نگاه انسانی به این گونه شهرها و در نظر گرفتن فرهنگ به عنوان نگاه مسلط ، به چالش های ناشی از تنوع فرهنگی پاسخ داد و آنها را برطرف نمود و حتی از آن به عنوان پتانسیلی برای ارتقاء شهرهای جدید استفاده کرد.

شهرهای جدید، تنوع فرهنگی ، برنامه ریزی فرهنگی ، جامعه شناسی شهری