فاطمه کریمی دهنوی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گرایش فناوری، دانشگاه علم و صنعت ایران
عباس ترکاشوند - استادیار دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران
احمد اخلاصی - دانشیار دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران

از جمله مسائل مطرح برای معماران امروزه در جامعه ی مدرن، بهره مندی از تکنولوژی های طراحی و ساخت فضاهای معماری در راستای حداکثر پاسخگویی به نیازهای کاربران بوده است. یکی از مواردی که پس از انقلاب صنعتی با ورود صنعت در معماری منجر به افزایش نوعی جدید از ساختارهای معماری شد، صنعتی سازی و ساخت قطعات ساختمانی به صورت پیش ساخته در کارخانه ها است. به دنبال پیش ساخته سازی، مفهوم طراحی و ساخت مدولار در صنعت ساختمان سازی مطرح گردید که این مفهوم منجر به خلق آثار ارزشمندی در معماری مدرن شد. از جمله دستاوردهای معماران با پرداختن به این نوع شیوه ی ساخت و ساز می توان بهطراحی و ساخت فضاهای مدولار و پیش ساخته جهت ایجاد فضاهای موقت با کاربری های متفاوت (به طور مثال: اسکان موقت، بیمارستان های سیار، غرفه ها و نمایشگاه ها، اردوگاه های نظامی و... اشاره کرد. ایجاد فضاهای موقت از جمله کارآمدترین نوعطراحی در راستای پاسخ به نیاز افراد جامعه در زمان به وجود آمدن بحران هایی همچون زلزله، سیل و... بوده است. اما آنچه که منجر به تکامل و افزایش بازدهی این نوع ساختارها شد، تعریف مفهوم باز و بسته شدن و انعطاف پذیری برای این نوع سیستم ها بوده است. هدف از نگارش این مقاله بررسی و تشریح ساختارهای فضایی مدولار با امکان باز و بسته شدن جهت خلق فضایی با کاربری درمانگاه های موقت است.

مدولار، پیش ساخته سازی، ساختارهای موقت، باز و بسته شدن، انعطاف پذیری