الهه خاکسار - دانشجوی دوره دکتری حقوق جزا و جرم شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهر قدس
سعیده یاری - دانشجوی دوره دکتری حقوق جزا و جرمشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهر قدس

نویسندگان حقوقی در تعریف نهادهای جایگزین برای حل اختلاف یک عنصر اصلی و مشترک دارند، آن حل و فصل اختلافاتدر خارج از دادگاه های دولتی است. تفاوت اساسی میان حل اختلاف از طریق نهادهای جایگزین با رسیدگی قضایی، اختیاریبودن ارجاع اختلاف، حاکمیت اراده طرفین بر جریان رسیدگی، انعطاف پذیری این شیوه و عدم لزوم رعایت تشریفات قانونیاست. سازش به عنوان یکی از شیوه های حل و فصل اختلاف در کشورهای خاور دور مثل چین، ژاپن و کشورهای آفریقایینقش و اهمیت زیادی دارد به گونه ای که قسمت وسیعی از اختلافات از طریق سازش حل و فصل می شود. هدف از تاسیسشورای حل اختلاف، حل و فصل اختلافات با صلح و سازش است اما در قانون شورای حل اختلاف مصوب ۱۳۹۴ موادی بهتصویب رسیده است که در جهت هدف تعریف شده در ماده ۱ این مصوبه نیست. از سوی دیگر عملکرد شوراها تاکنون هدف راکم کردن ارسال پرونده به محاکم دادگستری قرار داده اند تا حل و فصل اختلافات از طریق صلح و سازش. در این مقاله سعیبر آن است که مزایای حل و فصل اختلافات از طریق صلح و سازش برشمرده شود و این نتیجه حاصل می گردد که وجودنهادهای جایگزین برای حل اختلافات، موازی کاری با محاکم دادگستری نیست بلکه ایجاد فرهنگ گفتگو، فعال کردن نهادهایمدنی و واگذاری وظیفه اداره جامعه به محله ها است.

قانون شورای حل اختلاف، صلح، سازش، نهادهای جایگزین حل اختلاف