امیر عرفانی - دکترای جمعیت شناسی، دانشیار گروه جامعه شناسی، دانشگاه نیپیسینگ کانادا.

این پژوهش با استفاده از داده های پیمایش نیات باروری شهر تهران (۱۳۹۱)، داده های پیمایش باروری تهران (۱۳۸۸)، جمعیت و سلامت (۱۳۷۹) و سرشماری ۱۳۹۰، میزان ها، روندها و تفاوت های باروری در ایران و شهر تهران را بررسی کرده است. میزان باروری کل در کل کشور ۶/۱ فرزند و برای جمعیت ساکن نقاط شهری و روستایی به ترتیب ۵/۱ و ۹/۱ تولد محاسبه شد. میزان باروری کل در سال ۱۳۹۰ در شش استان از ۳۱ استان کشور ۲/۱ تا ۴/۱ فرزند، در ۲۰ استان ۵/۱ تا ۹/۱ فرزند، و در ۵ استان۱/۲ تا ۹/۲ فرزند برآورد شده است. همچنین، شکاف شهری و روستایی در میزان های باروری در بسیاری از استان ها غایب و یا بسیار ناچیز است. سایر یافته ها نشان می دهند که میزان باروری کل برای زنان ۳۵-۱۵ ساله ساکن شهر تهران پس از اندکی افزایش از ۲/۱ فرزند در ۱۳۷۹ به ۴/۱ فرزند در سال ۱۳۸۸و ۱/۱ فرزند در ۱۳۹۱ کاهش یافته است. میزان باروری کل زنان دارای درآمد بالا و ساکن مناطق بالای تهران (۷/۰ تولد) کمتر از میزان های باروری دارندگان درآمد پایین (۵/۱ فرزند) و ساکن مناطق پایین (۳/۱ تولد) است. زنان ۳۵ ساله به طور متوسط ۸/۱ تولد زنده داشته اند، در حالی که این میزان در بین زنان دارای تحصیلات عالی و شاغل (۵/۱ فرزند) پایین تر از همان میزان در بین دارندگان تحصیلات زیر دیپلم (۴/۲ فرزند) و غیر شاغلین (۹/۱ فرزند) است. این پژوهش گروه های جمعیتی دارای باروری پایین را شناسایی کرد، که سهم به سزایی در تداوم سطح پایین باروری در کشور دارند.

باروری, ایران, تهران, تفاوت های باروری, روند باروری, تعیین کننده های باروری