عبدالحسین شکورنیا - استادیار، گروه ایمنی شناسی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران
مجتبی اورکی - مربی، گروه ایمنی شناسی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران.
حسین الهام پور - مربی، گروه علوم تربیتی، دانشکده علون تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید چمران ، اهواز، ایران
شبنم ایزدپناه - پزشک عمومی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران

مقدمه: سبک های تدریس اصول و روش هایی هستند که مدرسین بکار می گیرند تا امکان یادگیری و انتقال اطلاعات را برای فراگیران فراهم نمایند. سبک تدریس اغلب منعکس کننده نظریات مدرسین نسبت به تدریس است و از جایگاه مهمی در آموزش برخوردار است. با توجه به اهمیت سبک های تدریس در یادگیری دانشجویان، این مطالعه با هدف بررسی سبک تدریس اعضای هیات علمی و رابطه آن با برخی ویژگی دموگرافیک اعضای هیات علمی در دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز در سال ۱۳۹۹ انجام شد.روش کار: در این مطالعه توصیفی مقطعی تعداد ۱۷۲ نفر از اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز به روش نمونه گیری طبقه ای وارد مطالعه شده و مورد بررسی قرار گرفتند. روش ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه استاندارد تدریس گراشا-ریچمن شامل ۴۰ سوال بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون مجذور کای و همبستگی پیرسون از طریق نرم افزار SPSS-۱۸ تحلیل شد.نتایج: از بین ۱۷۲ عضو هیئت علمی مورد بررسی ۹۰ نفر(۵/۵۲ درصد) مذکر و ۸۲ نفر(۵/۴۷ درصد) مونث و با میانگین سن ۸/۸±۹۵/۴۵ سال بودند. یافته های مطالعه نشان داد که اساتید از سبک تدریس آمرانه با فراوانی ۹/۲۷ درصد و سبک تدریس خبره با ۸/۲۳ درصد بطور معنی داری بیشتر از سایر سبک ها استفاده می کنند(۰۰۷/۰=p). همچنین کمترین سبک های مورد استفاده اساتید نیز سبک های تدریس تسهیل کننده با۱/۱۵درصد و وکالتی با ۲/۱۲ درصد بودند. ۹/۲۰ درصد از افراد مورد مطالعه نیز از سبک تدریس فردی استفاده می کردند. محاسبه ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین سن، جنس، رتبه علمی، سابقه تدریس و دانشکده محل تدریس با سبک تدریس اساتید رابطه معنی دار آماری وجود ندارد(۰۵/۰

سبک تدریس, هیات علمی, علوم پزشکی