علی مظفر - Department of Psychology, Shahid Chamran University of Ahvaz, Ahvaz, Iran
عبدالکاظم نیسی - Department of Psychology, Shahid Chamran University of Ahvaz, Ahvaz, Iran
نسرین ارشدی - Department of Psychology, Shahid Chamran University of Ahvaz, Ahvaz, Iran

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی روان رنجورخویی، پرخاشگری و مخاطره جویی به عنوان پیش بین های استعداد حادثه دیدگی کارکنان صف شرکت ملی حفاری ایران می باشد. روش بررسی: طرح پژوهش حاضر همبستگی از نوع پیش­بین است که با هدف پیش­ بینی عضویت گروهی (کارکنان حادثه ­دیده و حادثه­ ندیده) و دست­یابی به معادله ممیز طراحی شده است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کارگران حادثه­ دیده و حادثه ­ندیده صف در شرکت­ ملی حفاری ایران واقع در اهواز بود که طی پنج سال اخیر (از فروردین سال ۱۳۸۹ تا آبان ­ماه ۱۳۹۴) در آن شرکت کار می­کردند. نمونه پژوهش شامل ۱۴۵ کارگر حادثه ­دیده (طی ۵ سال گذشته) و ۱۱۵ کارگر حادثه ­ندیده بود. برای انتخاب نمونه از گروه­ های حادثه­ دیده و حادثه ­ندیده از روش نمونه گیری تصادفی ساده استفاده شد. کارگران حادثه ­دیده و حادثه­ ندیده­ در نمونه­ ی پژوهش، به وسیله­ پرسشنامه ­­های ویژگی های شخصیتی نئو (کاستا و مک کری، ۱۹۹۲)، شاخص پرخاشگری اس­سی ال ۹۰ آر و مخاطره­جویی (وستیبی و لی، ۲۰۰۳) مورد سنجش قرار گرفتند. یافته ها: داده­ها از طریق روش تحلیل ممیز و با استفاده از نرم افزار SPSS-۱۶ تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که تنها از روی متغیرهای روان رنجورخویی و پرخاشگری می توان  استعداد حادثه دیدگی کارکنان را پیش بینی کرد. مخاطره جویی قادر نبود میان کارکنان حادثه دیده و کارکنان حادثه ندیده تمایز قائل شود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش پیشنهاد می شود به منظور کاهش میزان حادثه دیدگی کارکنان، ویژگی های شخصیتی افراد همچون روان رنجورخویی و پرخاشگری مورد توجه قرار بگیرند.  

Accident-Proneness, Neuroticism, Aggression, Risk Taking, حادثه دیدگی, روان رنجورخویی, پرخاشگری, مخاطره جویی