مظاهر عادل نیا نجف آبادی - دانشجوی دکترای گروه حقوق جزا و جرم شناسی.گروه حقوق دانشگاه آزاد اسلامیواحد یزد. یزد . ایران
محمدرضا رحمت - استادیار و عضو هیات علمی گروه حقوق دانشگاه میبد
علی مزیدی شرف آبادی - استادیار گروه حقوق. دانشگاه میبد. میبد. ایران

"مرور زمان" همواره مورد بحث اندیشمندان حقوقی تحت عنوان یک تاسیس حقوقی مهم و تاثیر گذار در فرآیندهای دادرسی کیفری بوده و از نظر اندیشمندان حقوقی در مبانی این تاسیس حقوقی، پذیرش یا عدم پذیرش شرایط آن و موارد کاربردی آن در حقوق داخلی و کیفری بین المللی اختلاف نظر وجود دارد.این نهاد پس از انقلاب اسلامی و در سال ۱۳۷۸ نسبت به جرایم بازدارنده پس از آن در سال ۱۳۹۲ در قانون مجازات اسلامی در محدوده تعزیرات پذیرفته شده و همین طور به موجب قانون ۲۹ اساسنامه دیوان کیفری بین المللی، جرایم نسل کشی،جنایت ضد بشریت،جنایت جنگی و تجاوز، از مشمولات آن حذف شده استاین مقاله با استفاده از منابع کتابخانه و با روش توصیفی_تحلیلی و با هدف بررسی مبانی و دلایل پذیرش و نفی مرور زمان در حقوق کیفری و اسناد بین المللی انجام گرفته و به این نتیجه رسیده است که مهمترین مبانی و دلایل پذیرش مرور زمان تحت عنوان یک قاعده در حقوق کیفری داخلی، "اصلاح مجرم"و "از بین رفتن ادله جرم"، "ترس از مجازات" ، "تخریب پایگاه اجتماعی و خانوادگی" سقوط حق بر اثر مسامحت تشکیلات قضایی"و "ایجاد حق مکتسب برای مجرم" بوده است و از طرف دیگر دلیل مهم استفاده از نفی مرور زمان در حقوق بین المللی کیفری کنارگذاری یک مانع بزرگ بی کیفر مانی در حقوق بین المللی است

نهاد مرور زمان, حقوق داخلی و حقوق کیفری بین المللی, نفی مرور زمان, بی کیفرمانی